Umberto Eco "Cmentarz w Pradze" czyli szalony wiek XIX

Pewnego ranka pan Simonini budzi się w swoim własnym mieszkaniu w Paryżu z dziwnym uczuciem, że coś mu umknęło. Szybko okazuje się, że tym czymś jest pamięć. Niby wie, jak ma na imię, niby wie, że to jego mieszkanie, i na pewno wie, jak przyrządzić swoją ulubioną potrawę. Ale nie wie już, skąd wśród jego rzeczy wzięła się  sutanna, i dlaczego jego siedziba połączona jest tajemnym korytarzem z cudzym mieszkaniem. Zainspirowany rozmową z przygodnie poznanym w restauracji doktorem Freudem postanawia spisać całe swoje życie, by tym sposobem odzyskać pamięć. Okazuje się, że Simonini prowadził chyba najbardziej niesamowity tryb życia, jaki można było sobie wyobrazić i wziął (niechlubny) udział w najważniejszych wydarzeniach, które wstrząsnęły Europą w XIX wieku – od zjednoczenia Włoch po Komunę Paryską.

Muszę przyznać, że to moje pierwsze spotkanie z Umberto Eco (nie licząc króciutkiej O bibliotece), ale spotkanie niezwykle udane. Mimo, iż książka prawie pozbawiona jest dialogów, a narracja jest prowadzona przez trzy różne osoby, to sposób, w jaki opowiada te nieprawdopodobne historie powoduje, że nie mogłam się od niej oderwać. Autor w sarkastyczny nieraz sposób przedstawia pewne ideologie, które w owych czasach i owych miejscach wiodły prym w społeczeństwach europejskich, takie jak chociażby antysemityzm czy niechęć do masonerii. Dodatkowymi plusami Cmentarza w Pradze są bardzo sugestywne opisy jadła i napitków (nie radzę zabierać się do lektury bez przekąsek na podorędziu!), jak również miejsc, gdzie je serwowano i sposobu przyrządzania. Całość natomiast jest przyprawiona rycinami, najczęściej o tematyce satyrycznej, co w ciekawy sposób pomaga czytelnikowi w przeniesieniu się do świata, który opisuje Eco. Jeżeli pozostałe książki tego autora są choć w połowie tak pasjonujące, to ten rok będzie zdecydowanie rokiem Eco.

Moja ocena: 5/6