Polski angielski

Ostatnio ciężko mi się wgryźć w nowe książki. Każdą kolejną lekturę zaczynam, jakby to była praca na roli, i po kilku stronach mam pokusę, by sięgnąć po coś innego. Nie jest to wina książek, tylko chyba długiej przerwy, którą miałam. Podobnie w każdym bądź razie było w przypadku Morderstwa na mokradłach Saszy Hady. A fakt, że książka była powszechnie chwalona, i że poznałam autorkę (i, co gorsza, strasznie sympatyczna z niej osoba) sprawiły, że czułam małą presję.

Po 50 stronach wsiąkłam jednak całkowicie w ten kryminał, w jego bohaterów, w morderczą zagadkę, w humor, w atmosferę – po prostu we wszystko. Przede wszystkim ze zdumieniem odkryłam, jak sprawnie autorka wykorzystała stare chwyty z brytyjskich kryminałów, w sposób zupełnie nowatorski, i z przymrużeniem oka odrysowała typowe, senne, angielskie miasteczko (miasteczko? Ledwo osada na parę chałup, a w każdej mieszka inny oryginał).

Zaczyna się już typowo-nietypowo. Bo owszem, mamy detektywa wiodącego prym w całej powieści, Alfreda Bedelina. Tyle, że gość nie istnieje. Istnieje za to policjant Nick, którego wszyscy za detektywa biorą, tyle że ten nieszczęśnik ani się nie zna na morderstwach, ani go one nie interesują. Będzie się to jednak musiało zmienić, gdyż w wyniku pewnej pomyłki zostaje zatrudniony w celu rozwikłania zagadki głowy w dyniach. Przybywa do Little Fenn wraz ze swoim przyjacielem, znanym autorem kryminałów, gdzie poznaje kwiat i śmietankę lokalnej społeczności. Na szczególną uwagę zasługuje panna March, która początkowo przypominała mi pannę Marple, ale szybko się okazało, że przy March Marple to małe Miki, oraz Ann, kobieta w typie Mony Lisy.

Co do zagadki, początkowo czytelnik nie wie prawie nic, potem w trakcie lektury na światło dzienne wypływają kolejne makabryczne szczegóły (dosłownie i w przenośni), ale najistotniejszą wskazówkę autorka zostawiła na sam koniec, więc chyba nie da się rozwiązać tej zagadki przed czasem (a może tylko mnie się to nie udało). Nieszczęsne zwłoki z resztą chwilami wtapiają się w tło (dosłownie i w przenośni), a na plan pierwszy wysuwa się sympatyczna powieść obyczajowa, chwilami tak zabawna w swój sarkastyczny sposób, że zdarzyło mi się nie raz prychnąć czy chichnąć, a nawet zaśmiać.

Generalnie, zaczynając lekturę ugrzęzłam niczym w błocie, potem zaś poleciało w górki na pazurki, i teraz skończyłam jako fanka Nicka, Ruperta, panny March i starych ciotek (których gościnny występ dał się zapamiętać) i już nie mogę się doczekać, kogo z nich spotkam w następnym tomie. I tylko kilka szczegółów nie daje mi spokoju, ale na tą okoliczność Oisaj kiedyś skrupulatnie wypytał autorkę, więc pozostaje mi tylko udać się do niego po raport. A wam udać się po Morderstwo na makradłach.

Moja ocena: 5/6

Sasza Hady Morderstwo na mokradłach

Wyd. Oficynka

Gdańsk 2012

Książka przeczytana w ramach wyzwania Czytamy Kryminały.

Za pożyczkę dziękuję Oisajowi.