Temat kruchy jak lód na wiosnę

Molestowanie seksualne uczniów przez nauczycieli jest zawsze trudnym tematem. Samo molestowanie już jest wystarczająco złe, kiedy w grę wchodzą dzieci, robi się już naprawdę ponuro, ale gdy podejrzanymi okazują się ci, którym na co dzień poświęcamy bezpieczeństwo naszych dzieci, można poczuć chęć, by te dzieci pozamykać w klatkach i nie wypuszczać. Z drugiej strony dzieciaki dziś są o wiele dojrzalsze i wyedukowane, a co za tym idzie, przebieglejsze, niż te za tzw. „moich czasów” i wcześniej. Bardzo skąd inąd pozytywna akcja edukowania młodych, że mają prawo do nietykalności i prywatności czasem bywa wykorzystywana przez uczniów, by wymusić coś na nauczycielu.  Stąd temat molestowania w szkole staje się jeszcze bardziej paskudny, bo nawet kiedy młody jednak odwołuje swoje zeznania, reputacja nauczyciela jest już nie do odratowania, a tzw smród idzie za nazwiskiem. Bo przecież nie ma dymu bez ognia.

Cecilia Stahl to dziecko z piekła rodem. Rozpuszczana przez ojca po śmierci matki, perfekcyjnie gra córeczkę tatusia, kiedy jest jej to na rękę, ma zły wpływ na koleżankę Amandę, którą izoluje od innych dzieci, znęca się nad macochą a w rozmowie ze szkolną pielęgniarką wymyśla plotki, które niszczą życie jednego z nauczycieli. Trudno zatem o odrobinę żalu w czytelniku, kiedy Cecilia zostaje przejechana przez pociąg. A pociągiem tym akurat podróżuje komisarz Maria Wern, którą poznałam już w wakacje przy okazji poprzedniego tomu cyklu. Od początku w historii o samobójczej śmierci na szynach coś jej nie pasuje, i słusznie, bowiem z prostej teorii o nieszczęśliwej nastoletniej miłości autorka tworzy smutna i zaskakującą zagadkę kryminalną, w której do samego końca nie podejrzewałam, kto zabił, i która pełna jest zaskakujących zwrotów akcji i przeróżnych typów ludzkich. Jest i wątek humorystyczny w postaci strasznych teściów Marii, i jest solidny powiew zimnego wiatru z Północy, zwłaszcza, kiedy w zaśnieżonej szwedzkiej wsi co chwile gaśnie prąd.

Anna Jansson tworzy klasykę szwedzkiego kryminału, a dzięki jej książkom powróciłam do moich początkowych zachwytów nad historiami rodem z drugiego brzegu Bałtyku. Jest tu dokładnie tak, jak lubię: małomiasteczkowo, ponuro, raczej biednie, gdzie mit opiekuńczego państwa nie dociera, a ludzie, wbrew stereotypom, potrafią czuć.

Moja ocena: 5/6

Anna Jansson Kruchy lód

Tłum. Magdalena Wiśniewska

Wyd. Dolnośląskie

2014

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawcy.