Bardzo naukowe podejście do miłości

Wyobraźcie sobie, że Sherlock Holmes zagrany przez Benedicta Cumberbatcha albo Sheldon z Teorii Wielkiego Podrywu postanawiają znaleźć sobie partnerkę na całe życie. Czy, wzorem większości facetów, poszliby do baru, zapisali się na portal Radkowy czy poprosili znajomych o zapoznanie z bliżej nieokreśloną, samotną koleżanką z pracy? Wszyscy dobrze wiemy, jaka jest odpowiedź.

Don Tillman, główny bohater tej powieści, bardzo przypomina wymienionych wyżej panów. Jego stosunek do świata zewnętrznego jest, delikatnie mówiąc, dziwny, zaś zdolności społeczne ograniczają się do tak niezbędnego minimum, żeby zapewnić ich posiadaczowi przetrwanie do wieku dorosłego. Trzydziestokilkuletni genetyk, naukowiec, pracownik uniwersytetu w Melbourne, jest w stanie osiągnąć wielkie rzeczy, ale nie jest w stanie wejść w interakcję z drugim człowiekiem, bez wywoływania a) niechęci, b) skandalu, c) rozbawienia. Do każdej, nawet najbardziej prozaicznej czynności, podchodzi z naukowym zacięciem, każda sekunda jego życia jest szczegółowo zaplanowana, nie ma w nim miejsca na elastyczność i spontaniczność. Toteż, kiedy Don postanawia związać się z kimś na stałe, pierwsze, co sporządza, to szczegółowy kwestionariusz. Projekt „żona” zostaje wyniesiony na listę priorytetów, a idealna wybranka musi spełniać bardzo rygorystyczne cechy, aby przypadkiem nie kolidować z ułożonym życiem naszego kochanka pełną gębą.

I w tym momencie wkracza na scenę Rosie. Łatwo się domyślić, że raczej nie będzie ona spełniała kryteriów na żonę dla Dona, ale w sumie nie oto jej chodzi. Don, jako genetyk, ma pomóc Rosie w odnalezieniu jej biologicznego ojca, o którym wiedzę matka Rosie zabrała do grobu. Projekt „ojciec” powoli zaczyna przyćmiewać projekt „żona”, ułożone życie głównego bohatera zostanie wywrócone gruntownie do góry nogami, a on sam przejdzie przemianę.

Takiej komedii romantycznej jeszcze nie czytaliście. Poza faktem, iż faceci stosunkowo rzadziej stają się głównymi bohaterami chicklitów, to na pewno jeszcze żaden z nich nie był do tego stopnia pozbawiony zdolności do życia w społeczeństwie. Mimo, iż to lekka, rozrywkowa lektura, nie brak jej i nieco głębszych momentów, autor dotyka problem inności, samotności, trudnych relacji z rodziną i konieczności akceptacji drugiej osoby taką, jaka jest. A przy tym wszystkim jest to niesamowicie zabawna książka.

Nie mam pojęcia, jak taka świetna, nietuzinkowa, zabawna i oryginalna powieść mogła przejść u nas tak zupełnie bez echa, podczas gdy seria, w której została wydana, mimo względnej świeżości na rynku, jest już całkiem rozpoznawalna? Jak to się dzieje, że coś, co za oceanem bije rekordy popularności (nawet za dwoma oceanami), u nas pozostaje anonimowe? Kolejny raz mnie to zaskakuje, ale nie tracę nadziei, że kiedyś to się zmieni. A na razie gorąco zachęcam do sięgnięcia po Projekt „Rosie”. Podziękujecie później.

Moja ocena: 6/6

Graeme Simsion Projekt „Rosie”

Tłum. Maciej Potulny

Wyd. Media Rodzina, Seria Gorzka Czekolada

2013