Słodkie małe kłamczuchy i dziewczę z piekła rodem

Pewnie nigdy nie zabrałabym się za czytanie tej książki, gdyby nie wyzwanie Trójka e-pik, które w tym miesięcy wymaga od uczestników przeczytania jednej książki z gatunku literatura młodzieżowa. Jeśli o mnie chodzi, to jest to prawdziwe Wyzwanie, bo sama z własnej woli dosyć rzadko sięgam to tego typu literaturę. Po „Kłamczuchy” sięgnęłam z dwóch powodów: oglądałam serial, który jest świetny, a książka na trochę ponad 200 stron (a ja mam niewiele czasu na czytanie). Podejrzewałam, że może to być książka tak kiepska, że rzucę nią po kilku stronach, ale okazało się, na szczęście, inaczej.

Jest to historia o pięciu przyjaciółkach pochodzących z amerykańskiej klasy wyższej, zamieszkujących niewielkie miasteczko na wschodnim wybrzeżu: Alison, Hannah, Aria, Emily i Spencer. Chociaż wszystkie są równe wiekiem i statusem społecznym, prym wiedzie, jak zwykle, jedna: Alison. Kiedy dziewczyna znika w  niewyjaśnionych okolicznościach, paczka przyjaciółek rozpada się i każda idzie w swoja stronę. Spotykamy je ponownie po 3 latach. Dziewczyny się zmieniły, ale w głębi siebie wciąż przeżywają swoją przyjaźń z Alison oraz jej zniknięcie. A okazuje się, że nie była to przyjaźń jak z bajki. Tak naprawdę Ali była, przepraszam za wyrażenie, „pomiotem piekieł”, a wiele wspomnień z nią związanych jest dla bohaterek niezwykle bolesna i nieprzyjemna. Ali lubiła bowiem kolekcjonować ludzkie sekrety, w tym sekrety przyjaciółek, i nigdy nie można było być pewnym czy ich nie wyjawi. Była tez prowodyrem złośliwych „akcji” przeciwko innym uczniom ich prywatnej szkoły. Po 3 latach od jej zaginięcia dziewczyny nagle zaczynają otrzymywać SMSy odnoszące się do ich sekretów – sekretów, o których tylko Ali wiedziała. A autor podpisuje się tajemniczym A…

Nie jest to zła książka. Dobrze napisana, świetnie się czyta, postacie są ciekawie skonstruowane, każda z bohaterek ma inny charakter, inny styl, zainteresowania.  Ale książka ma też jedną, sporą wadę – jest pusta.

Już wyjaśniam. „Kłamczuchy” to książka dla młodzieży, konkretniej – dla dziewczyn, mimo iż dorosłym też dobrze się ją czyta. Ale wydaje mi się, że taka książka powinna jednak zawierać jakiś morał, przesłanie, cokolwiek.  Nie mówię, że ma to być oda do przyzwoitości, powinno być jak najbardziej oparte na rzeczywistości, a w rzeczywistości młodzież niewinna nie jest. Jednak główne bohaterki „Kłamczuch” to bogate, rozpuszczone, trochę głupiutkie dziewczyny, które podrywają starszych facetów, kradną biżuterię w sklepie i spędzają długie godziny po lekcjach na dodatkowych zajęciach, których nie znoszą, ale które dobrze wyglądają na aplikacji na uczelnię.  Możliwe, że tak jest naprawdę w Ameryce, ale nie kupuję obrazu 18-latki siedzącej  w mini na lunchu, sączącej czerwone wino, albo siedzącej w barze i popijającej szkocką. Albo po szkole angażującej się w komitet tworzący księgę pamiątkową, samorząd szkolny, drużynę hokeja, dodatkowe zajęcia do egzaminów i jeszcze mającej czas podrywać narzeczonego siostry. Poza tym cała fabuła opiera się na usilnych staraniach bohaterek, aby pewna brzydka prawda nie wyszła na jaw. Dziewczyny wolą utrudniać śledztwo w sprawie zaginięcia ich przyjaciółki, niż pozwolić, aby ich sekrety nie wyszły na jaw.  Czytając książkę, miałam cały czas przed oczyma dziewczyny z serialu, który, choć wiernie oparty na książce, stworzył lepsze postacie. Dziewczyny z serialu nie były idealne, ale dały się lubić. Dziewczyn z książki lubić się nie da.

No i wyszło, że książka zła, a to nie prawda. Polecam na jedno lub dwa popołudnia, jako odpoczynek nieskalany głębszą myślą.

Moja ocena: 4,5/6 

Książka przeczytana w ramach wyzwania Trójka e-pik.