Ponowne spotkanie z Wallanderem, złośliwość rzeczy martwych i buzi na pożegnanie

Część wyzwania Trójka e-pik, która wzywa do przeczytania skandynawskiego kryminału, niestety została przez mnie potraktowana po macoszemu – powód: totalny brak czasu. Toteż na tapetę wzięłam drugi tom opowiadań o komisarzu (ups, wtedy jeszcze inspektorze) Kurcie Wallanderze autorstwa Henninga Mankella. Po zakończeniu serii kryminałów o komisarzu Mankell postanowił wydać jeszcze opowiadania, które opisują życie i początki kariery naszego ulubionego szwedzkiego gliniarza. Można by pomyśleć, że pisarz zastosował w tym przypadku technikę „odgrzej starego kotleta w mikrofali, przykryj kapustą, nikt się nie kapnie”, gdyby nie fakt, że Mankell trzyma  tu poziom jak zwykle.

W drugim tomie opowiadań „Mężczyzna na plaży. Śmierć fotografa” Wallander musi rozwikłać dwie tajemnicze sprawy. W pierwszym tekście szuka przyczyny śmierci mężczyzny, który zmarł w taksówce, w drugim usiłuje dociec, kto chciałby zabić zamkniętego w sobie fotografa w jego własnym atelier. Podczas gdy w pierwszym tomie Wallander jest jeszcze żółtodziobem, w tych opowieściach widzimy już dojrzałego gliniarza, który zaczyna wieść prym w czasie śledztwa i przerastać swojego mistrza, Rydberga. Czytając tą niewielką rozmiarowo książkę (150 stron) nie tylko poznajemy krok po kroku historię kryzysu jego małżeństwa z Moną, ale odkrywamy też znane nam już przyzwyczajenia komisarza – wczesne wstawanie i muzyka klasyczna. Jednak przede wszystkim mamy tutaj dwie dobrze skrojone kryminalne historie i zaskakujące rozwiązania. Prawdziwa gratka dla fanów Wallandera!

Moja ocena: 5/6

Książka przeczytana w ramach wyzwania Trójka e-pik i wyzwania „Z półki”.

Miałam dziś dołek, spowodowany przemęczeniem i złą pogodą, toteż postanowiłam złamać swoje przyrzeczenie nie kupowania książek i wrócić na Gotlandię przy pomocy drugiego kryminału Mari Jungestedt. I oczywiście w całym Krakowie (czytaj: na Rynku Głównym) tego jednego tomu nie było. Materia sprzysięgła się chyba, abym jednak nie kupowała nowych książek, przynajmniej póki nie przeczytam starych.

Buzi na pożegnanie dostajecie ode mnie dlatego, że na tydzień wyfruwam z Kraka, zobaczyć jak jest gdzie indziej i dlaczego w Krakowie lepiej. Destynacja to Barcelona, toteż pochodzę sobie trochę ulicami, o których czytałam w „Cieniu wiatru” i przygotuję się mentalnie na kolejną książkę Zafona, która już w kwietniu! Toteż przez tydzień mnie tu nie będzie – mam nadzieję, że nie zapomnicie o mnie J. Bardzo się cieszę, że trochę odpocznę i nabiorę dystansu – jak Boga kocham, nie siadłam spokojnie od trzech tygodni!  Mam też nadzieję, że w czasie mojej nieobecności parę spraw samo się tu rozwiąże, więc będę mogła się skupić na tym co ważne – czyli czytaniu ;)