Niebezpieczny "Kaznodzieja"

Kaznodzieja to drugi tom bestsellerowego cyklu szwedzkich kryminałów autorstwa Camilli Läckberg. Tom pierwszy, Księżniczka z lodu, przeczytałam w zeszłe wakacje i mimo, że mi się podobał, najwyraźniej nie na tyle by sięgnąć po kontynuację wcześniej niż po roku. Opłaciło się jednak, bo odnoszę wrażenie, że Kaznodzieja jest o wiele lepszy niż poprzednik.

Czytelnik znów ląduje w małej nadmorskiej miejscowości wypoczynkowej – Fjällbace, kiedy to mały chłopiec nad ranem znajduje w wąwozie zwłoki młodej kobiety, leżące na dwóch szkieletach. Biorąc pod uwagę, jak bardzo uczęszczane jest to miejsce, zarówno zwłoki jak i kości musiały zostać podrzucone w to miejsce nocą. Szybko okazuje się, że szkielety należały do dwóch młodych kobiet porwanych w 1979 roku. Obie przed śmiercią zostały poddane strasznym torturom, podobne spotkały świeżo zamordowaną. I nie będą to ostatnie trupy w tej powieści Niezbyt doświadczeni  w sprawach o morderstwo policjanci z miejscowego komisariatu rozpoczynają śledztwo.  Ich działania ciągle prowadzą do jednej i tej samej rodziny, której założyciel znany był jako bardzo szanowany kaznodzieja.

Jak już wspomniałam, ten tom podobał mi się bardziej niż poprzedni. Dlaczego? Przede wszystkim dlatego, że Księżniczka z lodu nie miała atmosfery szwedzkiego kryminału. Chodzi o ten dobrze znany miłośnikom gatunku „nalocik”, coś nie do końca sprecyzowanego, a jednak obecnego w każdym kryminale skandynawskim. To coś sprawia, że choć bardzo różne, to jednak powieści Mankella, Larssona, Marklund, Fossum, Dahla, Jungsted i innych mają ze sobą coś wspólnego. I Kaznodzieja też to ma. Podobało mi się również społeczne tło wydarzeń – w tym przypadku obraz rodziny, pozostającej od olbrzymim wpływem jednego człowieka, kaznodziei, który nawet po śmierci wpływał na losy swoich dzieci i wnuków, sprawiając, że każdy obrał taką a nie inną drogę. Odkrywanie tych stosunków między członkami rodziny Hultów wraz z policjantami sprawiło, że nie raz po plecach przechodziły mi ciarki.

Książkę czyta się bardzo szybko, ja właściwie pochłonęłam ją w dwa dni, mimo obowiązków. Podobnie jak pisała kiedyś Tikichomiktaki o pierwszym tomie – można zawalić nie jedną ważną sprawę czytając książki Läckberg. Jedyną wadą, jaką tu dostrzegam jest fakt, że odkryłam kto zabijał sporo przed końcem książki. Mimo to jednak sięgnę po kolejne tomy, chociaż moją ulubioną szwedzką autorką kryminałów pozostanie Lisa Marklund.

Moja ocena: 4,5/6

Książka przeczytana w ramach sierpniowego wyzwania Trójka e-pik.

Camilla Läckberg Kaznodzieja

Wyd. Czarna Owca

Warszawa 2010