Podróże (Cejrowskiego) małe i duże

Cejrowski kontrowersyjną postacią jest. Jako podróżnik wykazuje się niesamowitą intuicją, wiedzą, zdolnością do zdobywania zaufania i czasem przyjaźni miejscowych, szacunkiem dla inności – innych kultur, innego jedzenia, innego klimatu. I jeszcze potrafi to wszystko opisać z takim humorem i fascynacją, że aż się faktycznie chce sprzedać tą przeklętą lodówkę i jechać nad Amazonkę. Z drugiej jednak strony jego poglądy, jako osoby prywatnej, mnie osobiście doprowadzają do szewskiej pasji.

Dlatego z repertuaru Cejrowskiego wybieram tylko to, co dotyczy stricte odbytych przez niego podróży – niezależnie, czy są to książki czy programy telewizyjne. Lata temu zapoznałam się z dwoma jego bestsellerami – Gringo wśród dzikich plemion i Rio Anaconda, i były to zdecydowanie najlepsze książki podróżnicze, jakie zdarzyło mi się czytać (szczególnie, że tą drugą czytałam, wisząc na działce w hamaku obok krzaka migdałowca, więc w klimatach tak amazońskich, na jakie tylko stać Małopolskę). Podróżnik WC to wznowione i poprawione wydanie książki pod tym samym tytułem, jednej z pierwszych (pierwszej?) w której autor dzieli się z szerszym gronem swoimi przygodami.

„Podróżnik” to nie odniesienie do osoby, ale nic innego jak „dziennik z podróży”. Zawarte są w niej krótkie teksty, niektóre połączone ze sobą osobami lub zdarzeniami, niektóre zupełnie wyrwane z kontekstu. Przeważająca część z nich dotyczy wypraw Cejrowskiego do Ameryki Południowej, między innymi Gwatemali i Kolumbii, kilka pierwszych opowiada w ciekawy sposób o przeprawie samochodem z jednego wybrzeża USA na drugie (o takim czymś skrycie marzę), a kilka z nich, parę zaledwie, to zupełnie z d…y wzięte wynurzenia autora na różne tematy. Kto Cejrowskiego kojarzy, wie, o czym mowa. I taki jeden czy drugi tekścik nie dość, że pozostawił u mnie niesmak, to jeszcze obniżył znacznie ogólną ocenę tej książki. Bo 90% jest naprawdę świetne, to jest to, co znam z poprzednio czytanych opowieści, ale te 10% każe się złapać za głowę, urwać ją sobie i kopnąć na drugi koniec osiedla.

Nie ma się co czepiać. Cejrowski sam na wstępie uprzedza, że to nie jest tak dobre jak Rio i Gringo. Że już się tak nie pisze. I że wcale nie chciał tego publikować. Ale Wydawca kazał. No cóż. Wydawca miał rację, bo opowieści z Podróżnika zachwycają, bawią i uczą. Zdjęcia są obłędne – barwne, tajemnicze. Można to było jedynie trochę okroić o te nieszczęsne 10%.

Moja ocena: 4/6

Wojciech Cejrowski Podróżnik WC

Wyd. Bernardinum , Seria Biblioteka Poznaj Świat

Pelplin 2010