Hobbitowo-jazzowy luty czyli co oprócz książek

Marzec miłościwie panuje nam już od kilku dni, a ja dopiero teraz łapię się za podsumowanie tego wszystkiego, co mnie zachwyciło w lutym. Te kilka dni pozwoliły mi jednak nabrać trochę dystansu do rzeczy, które chcę wam opisać, wiem już teraz, które wrażenia były chwilowe, a które pozostawiły głębszy ślad w pamięci. Będzie, tak jak poprzednio, trochę o filmie, trochę o muzyce i trochę o czymś innym.

Muzyka

Pierwsze dni lutego upłynęły mi pod znakiem przypominania sobie piosenek dwóch panów, wykonujących swoje utwory w podobnej, spokojnej tonacji (przypominam, że się nie znam, amatorszczyzna tu teraz króluje). Pierwszego z nich, Josha Grobana, słuchałam namiętnie przez całą jesień 2013 roku, z kolei drugiego – Krzysztofa Kiljańskiego, odkopałam po latach, pierwszy raz jego piosenkami zasłuchiwałam się jeszcze w liceum.  Josh śpiewa piosenki które dla własnych potrzeb określiłam jako „pop z wyższej półki”- zamiast typowego umcia umcia w ich tle dosłuchać się można całej orkiestry symfonicznej i profesjonalnego chóru (nie chórku), ale też często romansuje z muzyką klasyczną. Pomaga mu w tym niezwykły, trudny do sklasyfikowania głos – pomiędzy tenorem a barytonem, co sprawia, że artysta świetnie radzi sobie nawet z partiami operowymi. Jego najnowszą płytę powoli kolekcjonuję kupując pojedyncze mptrójki, mam już kilku faworytów, m. in. „Happy in my heartache” czy „Brave”, ale zachwycam się również utworami z poprzednich płyt, na przykład tą z albumu Closer:

Krzysztof Kiljański swego czasu stał się popularny, występując razem z Kayah, potem mam wrażenie zrobiło się o nim cicho, co nie znaczy, że przestał działać – jestem dopiero na etapie poznawania jego dalszych projektów. W lutym ponownie bowiem zachwycałam się jego pierwszą płytą In the Room, na której znajdują się utwory zarówno w języku polskim jak i angielskim. Styl artysty Wikipedia określa jako pop/jazz, i przy tym zostańmy. A to moja ulubiona piosenka:

Za chwilę będę pisać o filmach, ale skoro jesteśmy przy muzyce, to nie mogę nie wspomnieć piosenki, którą przez ostatnie dwa tygodnie katuję godzinami – I see fire Eda Sheerana, czyli utworu z drugiego Hobbita. Tak obłędnie pięknej rzeczy nie słyszałam już od dawna, tekst perfekcyjnie współgra z fabułą filmu (co powinno być standardem, ale nie zawsze jest), a styl w jakim Ed tworzy (znów Wikipedia: folk/accoustic, cokolwiek to znaczy) wpisuje się świat wypracowany przez Petera Jacksona na ekranie.  I see fire nie tyle przypomina o filmie, ile zabiera nas tam i z powrotem do Śródziemia.

Film

Filmy w lutym obejrzałam dwa, ale tak jakby jeden. Nabrałam bowiem ochoty by wreszcie zobaczyć Hobbita: Pustkowie Smauga, głównie dlatego, że pojawia się tam moja ulubiona postać z Władcy Pierścieni, czyli elf Legolas. Ale aby zobaczyć dwójkę, trzeba najpierw zobaczyć jedynkę, a na to jakoś długo nie mogłam się zebrać. Hobbit: Niezwykła Podróż mnie wynudził. Film, który trwa około 2,5 godziny, oglądałam przez godzin 7 – tu pauzowałam żeby poczytać, tu żeby zrobić sobie obiad, tu, bo ziewałam. Ogólnie proces oglądania zamiast przyjemności odczułam jako orkę na ugorze. Wprawdzie cieszę się, że reżyser Peter Jackson zekranizował tą wersję Hobbita, którą Tolkien miał napisać od nowa, uwzględniając wydarzenia z Władcy Pierścieni, ale uważam, że mógł to spokojnie zrobić dwoma, a nie

trzema filmami. Jedynka mnie mocno rozczarowała.

Czego nie można powiedzieć o drugim filmie. Hobbit: Pustkowie Smauga jest od pierwszej sceny napakowane akcją i emocjami, Bilbo i krasnoludy napotykają wiele nowych, ciekawych stworzeń, i wpadają w coraz to inne kłopoty (co odróżnia drugi film od pierwszego, gdzie tylko co 15 min walczyli z tymi samymi orkami). Jest tu krwiożerczy niedźwiedź, są dosyć wredne, ale przepiękne elfy (o postaci ich króla jeszcze będzie parę słów), są ludzie: słabi i przerażeni, ale też zdolni do pomocy i poświęceń. No i jest, ta dam, smok. Smok, który w oryginalnej wersji językowej mówi głosem Benedicta Cumberbatcha (kto w ogóle wymyślił dubbing w takim filmie?!). W Pustkowiu dzieje się więcej i szybciej niż w pierwszym filmie, a nowych wątków zarysowano tyle, że trójka zapowiada się na naprawdę wielkie widowisko.

(Na marginesie parę słów o technologii 3D, w której obejrzałam film. Generalnie do wyboru w całym Krakowie były dwie wersje: albo 3D z napisami, albo 2D z dubbingiem. Normalnych filmów 2D z napisami już nie było w ofercie. Ponieważ dubbing to ZUO w najczystszej postaci, wykosztowałam się na bilet na wersję 3D. Efekt trójwymiarowości zobaczyłam dokładnie trzy razy: kiedy wielka pszczoła leciała prosto na mnie, kiedy wielki pająk szarżował prosto na mnie i kiedy ktoś rzucił we mnie odciętą głową orka. No naprawdę, dziękuję, postoję, skoro mam przepłacać za tą wątpliwą przyjemność.)

Mimo, iż nie wszystko mnie zadowoliło podczas oglądania tych filmów, to jednak cieszę się, że Jackson zdecydował się na zrobienie Hobbita. Wychowałam się na jego Władcy Pierścieni, Dwie wieże do dziś są moim ulubionym filmem, spędziłam długie godziny w wykreowanym przez reżysera świecie. I teraz mogłam do niego wrócić, poznać  kolejne jego fragmenty. Uwielbiam też materiały o tym, jak filmy powstawały – może jestem naiwna, ale widać na nich prawdziwą pasję, z jaką były one tworzone, autentyczną szajbę reżysera, scenarzystów, producentów, aktorów i setek ludzi, którzy przyczynili się do ostatecznego efektu (łącznie z facetami, których wynajęto, by przez krótkofalówki informowali, kiedy samoloty startują i lądują na pobliskim lotnisku, żeby operatorzy wiedzieli, kiedy wyłączyć kamery i przeczekać).

Aktorzy

Cóż, kobietą jestem,  i nic co przystojne, nie jest mi obce. Wyłapywanie ciekawych aktorów chyba weszło mi już w krew, a skoro już ich gdzieś wypatrzyłam, co mogę przy okazji dołożyć moje trzy grosze do promocji, może się to na coś przyda.

W obu Hobbitach występuje wielu świetnych aktorów, wielu z nich znanych dobrze z innych produkcji, jak

Hugo Weaving, nagradzanych jak Cate Blanchett, i utalentowanych jak Benedict Cumberbatch, który samym podkładem głosu zdziałał więcej niż niektórzy tapetowaniem facjatą każdego magazynu dla pań. Ja jednak największą uwagą obdarzyłam aktora Lee Pace, którego do tej pory nie znałam w ogóle. Skąd producenci go wytrzasnęli, nie wiem, ale był to strzał w dziesiątkę! Postać króla elfów Thranduila obecna jest zaledwie w kilku scenach obu filmów, ale sama jego obecność budzi w widzu nabożny strach, ale i fascynację. Samym pojawieniem się na ekranie Pace tworzy odpowiednią atmosferę właściwą niebezpiecznemu władcy dzikich elfów, wydaje mi się, że wielu innych na jego miejscu nie uniknęłoby śmieszności z tą długą blond peruką i porożem łosia. A Thranduil Pace zbudza obawę, jego szaleństwo i jednoczesne opanowanie, umiejętność dostrzegania drobiazgów tam, gdzie inni nic nie widzą, i niesamowity głos ( w scenie z Orlando Bloomem i Evangeline Lilly każda jego kwestia to samodzielna instytucja) czynią tą postać najciekawszą z całej trylogii, pełnej niedomówień i nie do końca krystalicznych bohaterów.

W pierwszym Hobbicie zaś moją uwagę zwrócił inny pan, również grający elfa, ale tym razem jego rola jest zupełnie epizodyczna. I nie tyle sama rola mnie zaciekawiła, ale historia, jaka się za nią kryje. Bretta McKenzie dawno, dawno temu zatrudniono jako statystę na planie Władcy Pierścieni. W Drużynie Pierścienia pojawił się dosłownie na 2 sekundy i swoją urodą zwrócił uwagę producentów, do tego stopnia, że w Powrocie króla pojawił się znów, i dostał nawet jedno zdanie do powiedzenia. Zachwycił swoim wyglądem widzów, którzy ukuli dla niego imię – Figwit (Frodo is great… who  is that? Frodo jest super… kto TO jest?). Figwit zaczął żyć własnym życiem, zbudził olbrzymią sensację i zyskał wielu fanów. Dlatego Peter Jackson postanowił, że Figwit pojawi się i w Hobbicie, gdzie zyskał imię Lindir i zajęcie – jest prawą ręką Elronda. Już po tym jak zagrał na planie Niezwykłej Podróży, gość dostał… Oscara za piosenkę do filmu Man Or Muppet.  Taka historia „Od zera do bohatera”, które bardzo lubię.

A na koniec znaleziony kiedyś na Kwejku obrazek o tematyce tolkienowskiej - do pośmiania się:

Aha, i będzie stosik, korzystając z okazji, że mamy post nierecenzyjny, czyli taki, do którego można wrzucić wszystko. Kaś  wymyśliła ciekawą inicjatywę, by w ciągu roku zapewnić sobie przeczytanie chociażby 12 książek z własnej półki. Skonstruowała stosik, i co miesiąc oddaje swoim czytelnikom wybór tego, co będzie czytać w tym miesiącu. Ja się zorientowałam w tym pomyśle dopiero w lutym (taki ulubieniec lutego, można powiedzieć), dlatego mój stosik ma tylko 10 pozycji, ale niniejszym proszę o radę, którą z tych książek przeczytać w marcu: