Opowiadania o miłości

Pierwszą książka Erica-Emmanuela Schmitta, Oscar i pani Róża, przeczytałam dawno, dawno temu, i pamiętam, że była to wtedy jedna z nielicznych lektur, które naprawdę mnie poruszyły. Dwa lata temu zupełnie przypadkiem trafiła mi do rąk inna jego książka – Zapasy z życiem. I ona również wywołała we mnie pewne emocje, i ogólnie rzecz biorąc, mi się podobała. Jednak moje trzecie spotkanie z tym autorem nie było już tak fajne.

Odette i inne historie miłosne dostałam od przyjaciół z zabawną dedykacją na początku. Wywołała ona uśmiech na mojej twarzy i nastroiła pozytywnie do lektury. Jednak owa dedykacja okazała się być  najlepszą częścią książki. Odette to zbiór opowiadań, których wspólnym mianownikiem jest miłość, i to miłość romantyczna, choć mająca zupełnie różne okoliczności przyrody i zakończenia. Przyznam, że niektóre opowieści dosyć mnie wciągnęły, inne były jednak do bólu przewidywalne. Jak to w zbiorkach bywa, poziom poszczególnych opowiadań był nierówny, przez jedne przepływałam szybko i żałowałam, że to już koniec, gdyż byłyby świetnym materiałem na całą powieść, z kolei inne męczyłam nieraz przez ponad tydzień. Były takie, które autorowi udało się sprytnie i przekonywująco zamknąć na tych kilkunastu kartkach, były też takie, które jakby w drugiej połowie były na siłę przycinane przez redaktora, aby zmieściły się w projektowanym tomiku, i przez to pięknie rozwijająca się historia zyskiwała płaskie, na szybko konstruowane, nieprzemyślane zakończenie.

Jednak to, co najbardziej mi doskwierało w tej książce, to styl jej autora. Jak pisałam na początku, jest mi on już skąd inąd znany, i do tej pory mi on nie przeszkadzał – poprzednio wspomniane historie zyskiwały nawet na tym pozbawionym emocji, bardzo obiektywnym pisarstwie (tak przynajmniej ja zawsze go odbieram). Jednak wolę, by pisząc akurat o miłości autor nieco bardziej zaangażował się w to, o czym opowiada. Tutaj tego nie czułam, odnosiłam wrażenie, że styl tych opowiadań oscylował pomiędzy reportażem a wypracowaniem gimnazjalisty. O ile fabularnie zatem niektóre z nich były bardzo interesujące, o tyle stylistycznie zupełnie mi nie podeszły.

Nie poleciłabym nikomu akurat tej książki jako pierwszego spotkania ze Schmittem. Chociaż nie jest to zła książka, tkwiłam w niej od miesiąca. Może sporo do gadania miał fakt, że za opowiadaniami szczególnie nie przepadam. Myślę, że kiedyś wrócę do niektórych z nich, zobaczę, jak w innym stanie ducha (lepszym) je odbiorę, a na razie zachowam ten tomik głównie dla cudownej dedykacji od przyjaciół.

Moja ocena: 3/6

Eric-Emmanuel Schmitt

Tłum. Jan Brzezowski

Wyd. Znak

Kraków 2009

Książka przeczytana w ramach wyzwania Od A do Z.