Nieksiążkowe inspiracje, czyli co robię kiedy nie czytam

Miał to być post w stylu „ulubieńcy kwietnia”, ale zważywszy na fakt, że mamy połowę czerwca, nazwę to po prostu „nieksiążkowymi polecankami” i dodam parę tematów, które uzbierały mi się w ostatnich tygodniach. A coś się wreszcie w temacie ruszyło i jest o czym pisać J.

Muzyka

Norah Jones Feels like Home – to drugi w dorobku amerykańskiej wokalistki album, i to taki, który zawiera moje ukochane od lat utwory. Ponieważ płyty CD są wciąż dość drogie, kolekcjonuję je bardzo powoli i wytrwale wyszukuję okazje, ale muszę powiedzieć, że takie kupowanie bardziej cieszy. Nie czuję tego od dawna z książkami bo taki zakup stanowił dla mnie przez lata chleb powszedni. Ale płyta to nieraz miesiące wyczekiwania… Feels like Home zawiera głównie piękne ballady z bardzo nietuzinkowymi tekstami śpiewanymi aksamitnym głosem Nory, ale jest i kilka bardziej skocznych, romansujących z muzyką country utworów. Moim porannym faworytem jest „Sunrise”, który nieodmiennie od 10 lat kojarzy mi się ze wschodem słońca na Manhattanie (nie żebym takowy naocznie widziała). „Those sweet words” to chyba najromantyczniejsza piosenka, jaką znam, „Creepin’ In” sprawia, że moje nogi same tańczą, a „Be here to love me” to najprawdopodobniej ten utwór, który chciałabym usłyszeć na moim weselu. O każdej piosence mogłabym coś powiedzieć, każda wywołuje we mnie emocje lub wspomnienia, a najlepszą rekomendacją jest fakt, że słucham jej bez przerwy przez ostatnie trzy tygodnie.

Pharrel Williams „Happy” – zapewnie każdy już ją słyszał setki raz, gdyz przez ostatnie miesiące króluje na wielu listach przebojów i wiele stacji radiowych nadaje ją non-stop. Co mnie akurat nie przeszkadza, gdyż ta piosenka jest tak naładowana pozytywną energią, a jednocześnie tak energetyczna, że wybieram ją zawsze na moją przydługawą podróż tramwajem do pracy. Działa lepiej niż kawa (podobno, bo ja tam jednak kawę też piję).

Aloe Balcc „The Mann” to kolejna ożywiająca mnie na drodze do pracy piosenka, utrzymana trochę w podobnym stylu co powyższa. Toteż możecie sobie wyobrazić, że ludzie jadący ze mną na Prokocim omijają mnie z daleka – w jedną stronę bujam głową w rytm muzyki, w drugą śmieję się do siebie, kiedy czytam J.

Kringande „Jubel” – przy tym utworze nie bardzo wiem co napisać, bo zupełnie nie potrafię jej zakwalifikować – Wikipedia mówi, że to „acid jazz”, więc niech tak będzie. Cos mnie w tych prostych w sumie dźwiękach zauroczyło, szybko zakupiłam na Empiku empetrójkę i teraz męczę ją razem z „Happy” w tramwaju. Właściwie powinnam zaproponować Oisajowi z Tramwaju Nr 4 stworzenie tramwajowej listy przebojów. J

Piosenka „Mam tę moc” („Let it go”) z filmu Disney’a Kraina lodu (Frozen) – o samym filmie będzie jeszcze trochę poniżej, natomiast sama piosenka przywołuje na myśl stare dobre przeboje Disney’a – nie tyle, że jest taka sama, ile tak samo oddziałuje na widza, wpada w ucho i jednocześnie jest mądra. Trafiłam nawet na YouTube na filmik zmontowany z kilkunastu różnych wersji językowych tej piosenki – polskie wykonanie naprawdę daje radę, ale mnie przypadły również do gustu wersje: francuska, latynoamerykańska, niemiecka i… japońska.

Film

Filmem, który mnie w kwietniu absolutnie oczarował, jest relatywnie nowa bajka Disney’a – „Kraina lodu” („Frozen”). Ja się na Disney’u wychowałam, i do niedawna uważałam, że współcześnie nie robią już nic, co by chociaż odrobinę zbliżało się jakością do moich ukochanych: „Króla lwa”, „101 Dalmatyńczyków” czy „Pocahontas”. W pewnym momencie miałam wręcz wrażenie, że wyrosłam z tego typu animacji. Ale nie, po prostu czekałam na coś wspaniałego i to wreszcie dostałam. „Kraina lodu” to bardzo luźna wersja klasycznej baśni o Królowej Śniegu, tylko dostosowana do realiów producenta. Scenariusz jest precyzyjnie skonstruowany, wszystko ma swój sens, jest trochę powodów do wzruszeń, trochę pozytywnego przesłania bez dydaktycznego smrodka i masa humoru na poziomie. No i po raz pierwszym od nie wiem jak dawno dałam się zaskoczyć zwrotami w fabule (a nie mówię tylko o filmach animowanych, ale o filmach w ogóle). W pewnej chwili zwyczajnie kopara mi opadła na ziemię, a wielokrotnie naprawdę głośno się śmiałam. Film zrobił na mnie tak wielkie wrażenie, że od dwóch miesięcy czesze włosy na wzór jednej z bohaterek, Elsy. Tak, czeszę się jak księżniczka Disney’a. Pozwijcie mnie.

Miałam też ostatnio okazję zobaczyć film „Coco Channel” z Audrey Tautou. Podziwiam nie tylko talent, Ali i urodę i styl tej młodej damy, zatem oczywistym jest dla mnie, że nadawała się do roli Coco jak nikt. Przyznam, że nie wiedziałam nic o życiorysie najbardziej znanej ikony mody, która dla kobiet zrobiła więcej niż niejedna współczesna feministka. Film, mimo iż skupiał się na jednym fragmencie jej życia, pozostałe tylko krótko portretując, mimo iż fabuła nie pędziła na złamanie karku, wciągnął mnie i zainteresował na tyle, że zaczęłam się już oglądać za jakąś dobra biografią Coco Chanel. Znacie jakąś?

Po przeczytaniu drugiego tomu Śliwki (kto nie wie, co czym mowa, niech zajrzy tutaj) wreszcie zobaczyłam film „Jak upolować faceta”. I dobrze, że dopiero teraz, bo producenci pomieszali fabuły z dwóch pierwszych tomów cyklu i dla tych widzów, którzy mają za sobą tylko tom pierwszy, to jeden wielki spoiler. Główną rolę gra Katherine Heigl, którą bardzo lubię w takich lekkich babskich filmach, chociaż na temat tej talentu nie mam wygórowanie dobrego zdania (serio, dziewczyna gra w sumie jedną i tą samą rolę w kółko, ale chociaż robi to dobrze). Czy film mi się podobał? Tak. Czy była lepszy od książki. Nie. Niestety, ale dla potrzeb tego

medium konieczne jest zwykle wycięcie drobnych epizodów, które właśnie nadają książce humorystyczny akcent, więc ten, kto czytał, będzie miał wrażenie, że czegoś brakuje. Ale jeśli ktoś nie czytał Śliwki i nie zamierza, to polecam chociaż film na odmóżdżenie.

To by było na tyle, jeśli chodzi o ostatnie ciekawostki nieksiążkowe. Miałam plan chodzić kilka razy w miesiącu do kina, ale jakoś nie mogę znaleźć w repertuarze nic dla siebie, telewizji już praktycznie nie oglądam, zostają książki i muzyka. Mam nadzieję, że znaleźliście powyżej coś ciekawego dla siebie. A ja mam nadzieję, że będzie o czym pisać na przełomie czerwca i lipca. Pozdrawiam!