Śniące książki znów budzą moją wyobraźnię

Kilka  lat temu usuwałam zęba. Kto kiedykolwiek usuwał zęba, ten wie, co to za przeżycie. Gdy tylko opuściłam zatem fotel dentystyczny, a zanim puściło znieczulenie, powędrowałam kupić sobie nagrodę za te cierpienia. Nie pamiętam już, co to była za księgarnia, ale doskonale pamiętam, co to była za książka – Miasto śniących Książek. Kawał knigi, w dodatku w twardej oprawie, po której nie wiadomo, co się spodziewać. Bo niby w środku były obrazki, niby zapowiadało się na bajkę, ale jednak mój instynkt czytelnika wyczuł, że pod tym płaszczykiem jest coś więcej. Myliłam się. Pod płaszczykiem bajeczki było bowiem o WIELE, WIELE więcej.

Pochłonęłam opowieść Hindegunsta Rzeźbiarza Kitów jednym tchem i wiedziałam, że kiedyś jeszcze wrócę do Księgogrodu. Nie widziałam jak, wiedziałam, że to książkowe miasto samo mnie wezwie w swoim czasie. Minęły lata, pamięć o Księgogrodzie, o Rzeźbiarzu Mitów, o buch lingach, Królu Cieni i rodzinie Szmejków wciąż lekutko się tliła, aż tu pewnego dnia rozerwałam papier tajemniczej przesyłki i pożar wybuchł od nowa! Ponieważ w środku był Labirynt Śniących Książek! Księgogród wezwał mnie do siebie, tak jak przypuszczałam, w najmniej podejrzewanym przez mnie momencie.

Po sukcesie swojej  najważniejszej książki Rzeźbiarz Mitów spoczął na laurach – rzecz niewybaczalna u naszych ukochanych opowiadaczy. Tak by pewnie siedział w twierdzy Smoków i objadał się słodyczami do dziś, gdyby nie list, a w nim jedno zdanie, które podrzuci bohatera aż pod sufit. Hildegunstowi nie pozostanie nic innego, jak spakować najważniejsze manatki i piechotą udać się tam, gdzie nie planował pojawić się już nigdy – w spalonym niegdyś Księgogrodzie. Nie jest to już to samo obłąkane miasto, teraz jest to niezwykle nowoczesna metropolia, gdzie dawny rynek księgarski musi dzielić się odbiorcami z nowoczesną sztuką lalalizmu, gdzie tradycyjna architektura łączy się z pomysłowymi projektami ze skamieniałych książek. Gdzie mieszkańcy sami schodzą do katakumb z koszykami na przekąski, a palić wszelkie ziele można tylko w wyznaczonych na to miejscach. Trudno tu nawet drasnąć górę lodową zmian, jakie zaszły w tym mieście przez ostatnie dwieście lat. Nie sposób wręcz oderwać się od tej opowieści, tak bardzo autor zadziwia czytelnika swoją pomysłowością. Dachy w kształcie otwartych ksiąg? Teatr z kamienia w kształcie namiotu? I creme de la creme – żywe gazety historyczne.  To tylko o Waltera Moersa.

Dawniej myślałam, że każda książka Moersa jest osobną historią, i tak poniekąd jest, chociaż wszystkie dzieją się w królestwie Camonii. Czy można czytać Labirynt bez pozostałych części cyklu? Można, ja prawie zapomniałam treść Miasta śniących książek, a pozostałych powieści jeszcze nie miałam okazji czytać. Autor dyskretnie przypomina najważniejsze wydarzenia z poprzedniej książki, jednocześnie budując nową fabułę. I kończy ten tom w spektakularny sposób, po którym nie mogłam spać i nie wiem doprawdy, jak doczekam kolejnej części.

Jeśli lubicie fantastykę ocierającą się o groteskę, z lekką nutką absurdu, gdzie nie ma rzeczy niemożliwych, gdzie nie ma sztywnych zasad i gdzie na każdej stronie czeka was zaskoczenie, gdzie śmiech łączy się ze strachem, a wszystko to dzieje się w Mieście Książek, zapraszam do Camonii. Nie zawiedziecie się.

Moja ocena: 5,5/6

Walter Moers Labirynt Śniących Książek

Tłum. Katarzyna Bena

Wyd. Dolnośląskie

Wrocław 2014

Za nieoczekiwaną możliwość powrotu do Księgogrodu dziękuję Wydawcy.