Paryż w czasach belle epoque

Paryż nigdy nie był moim największym podróżniczym marzeniem, zaś Francja jako taka kojarzyła mi się (poza oczywistościami, jak moda i wino) z miejscem niezbyt przyjaznym, a ludzie z zapatrzonymi w siebie bufonami. Nie wiem, czy jest tak naprawdę, gdyż nie miałam jeszcze okazji odwiedzić tego kraju, jednak Paryż jako taki zaczął powoli acz zdecydowanie wykupywać sobie odrobinę miejsca w moim sercu i coraz bardziej zachęcać do wizyty. Najpierw dzięki książce Jennifer L. Scott Lekcje madame Chic włączyłam w swoją codzienność kilka paryskich zwyczajów, następnie wraz ze Stephenem Clarkiem wybrałam się na dosyć dogłębne zwiedzanie miasta. Kryminał Brat krwi pozwolił mi poznać Paryż z punktu widzenia loży wolnomularskiej, a Pani komisarz nie znosi poezji dał do zrozumienia, iż Francuzi również mają poczucie humoru. Teraz zaś bogata w informacje i ilustracje pozycja Paryż. Miasto sztuki i miłości w czasach belle epoque Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk i Marty Orzeszyny pomogła mi lepiej zrozumieć to fascynujące ale i trudne miasto.

Nie potrafię jednoznacznie sklasyfikować tej książki, z resztą ten sam problem napotkałam, pisząc przeszło rok temu o innej pozycji z tej samej serii (Nowy Jork zbuntowany.Miasto w czasach prohibicji, jazzu i gangsterów) – poruszane są tu bowiem wszystkie sfery życia, jakie potrzebne są, by zyskać gruntowną wiedzę na temat miasta. Jest tu historia, są krótkie biogramy ludzi, z którymi do dziś kojarzymy Paryż, ale i tych, o których nigdy nie słyszałam, ale którzy w czasach belle epeque liczyli się najbardziej. Setki informacji o miejscach interesujących turystów w owych czasach, i takich, które do dziś turyście chętnie zwiedzają. Anegdotki i historie mrożące krew w żyłach. Paryż oczyma obcokrajowców i z punktu widzenia mieszkańców. Jest kultura, moda i seks.

Ale najważniejsze, to zrozumienie miasta, które widać na każdej stronie, w każdym akapicie, w każdym zdjęciu. Dzięki temu, mimo natłoku informacji, Paryż nie ginie gdzieś pod spodem, a jest żyjącym bohaterem opowieści, bohaterem zmiennym, o wielu twarzach, rozwojowym. Autorki biorą czytelnika za rękaw i delikatnie acz zdecydowanie prowadzą go przez kilka dziesięcioleci, które zwykło się określać jako belle epoque, a robią to tak zgrabnie, iż po przeczytaniu ostatniej strony pozostaje niedosyt i jakaś taka nostalgia za czasami, które nigdy nie wrócą. Nawet, jeśli na potrzeby chwili spróbujemy odegrać scenki rodzajowe. Bo tego Paryża już nie ma.

Znacie jakieś powieści o Paryżu w czasach belle epoque?

Moja ocena: 5/6

Małgorzata Gutowska-Adamczyk, Marta Orzeszyna Paryż. Miasto sztuki i miłości w czasach belle epoque

Wydawnictwo Naukowe PWN

Warszawa 2012