Klub wielbicieli francuskiego detektywa/przestępcy

Fascynacji tzw. true crime (oraz mojego prezentu urodzinowego) ciąg dalszy. „Klub koneserów zbrodni” Michaela Capuzzo to opowieść o grupie detektywów: policjantów, psychiatrów, lekarzy, artystów, którzy utworzyli coś w rodzaju organizacji non-profit, mającej na celu rozwiązywanie zagadek kryminalnych, których nie udało się rozwiązać organom ścigania w trybie formalnego śledztwa. Jest to organizacja wciąż istniejąca, udzielająca pomocy policji i osobom bezpośrednio dotkniętym przestępstwem, ale tylko, gdy ci zwrócą się do niej o pomoc.

Osią książki są życiorysy i osiągnięcia trzech członków Stowarzyszenia – Williama Fleishera (agent FBI), Franka Bendera (rzeźbiarz) i Richarda Waltera (psycholog). Każdy z nich, oprócz intuicji i autentycznej radości z  wykonywanej pracy, posiada również profesjonalne umiejętności, które wykorzystywali do rozwiązywania, wydawałoby się, nierozwiązalnych spraw. Wraz z nimi poznajemy kulisy najpotworniejszych zbrodni, jakie zdarzyły się w Stanach Zjednoczonych w drugiej połowie XX wieku. Ze zdziwieniem odkryłam, że na podstawie jednej ze spraw, opisanych w książce, nakręcono program telewizyjny, wykorzystany później na mojej uczelni jako materiał dydaktyczny do zajęć z kryminalistyki. 

Capuzzo nie tylko opowiada historie poszczególnych spraw, ale na ich kanwie snuje bardzo ciekawą opowieść o rozwoju nowoczesnej kryminalistyki i kryminologii, a „Klub koneserów zbrodni” stał się dzięki temu niejako kontynuacją książek Jurgena Thorwalda („Godzina detektywów” i „Stulecie detektywów”). Autor opisuje, jak powstawały jedne z najważniejszych prac naukowych z dziedziny walki z przestępczością – na przykład agent FBI Robert Ressler, wspominany wielokrotnie w książce, uważany jest za twórcę pojęcia „seryjny zabójca” oraz szeregu prac odnoszących się do tego typu morderców. 

Olbrzymią zaletą książki jest to, że świetnie się ją czyta – przez prawie 500 stron przeleciałam w jeden dzień. Autor przeplata na raz kilka wątków, na rozwiązanie danej sprawy musimy nieraz czekać kilkadziesiąt stron, w międzyczasie czytelnik zaczyna śledzić inną historię, po to, by nagle poznać zakończenie poprzedniej i od razu wpaść po uszy w nową, i tak dalej.  Muszę zaznaczyć, że książka nie dla osób wrażliwych – autor nie szczędzi naturalistycznych opisów zwłok i miejsc zbrodni, ale również potwornej nienawiści, jaką ludzie mogą pałać do innych. Jest to kawał porządnej, wiarygodnej literatury, którą polecam wszystkim wielbicielom kryminałów.

Moja ocena: 6/6