Osobliwa książka, osobliwe dzieci, osobliwy dom

Osobliwy dom pani Peregrine to jedna z tych książek, które pojawiają się nagle i od razu święcą triumfy na blogach i serwisach książkowych. Ponieważ peany na jej cześć dochodziły do mnie z różnych kierunków, książka nie mogła długo grzać miejsca na półce.

Na pierwszy rzut oka mamy tu do czynienia z typową powieścią młodzieżową, łamane na kryminał, łamane na fantastykę. Poznajemy Jacoba, nastolatka, syna bogatych rodziców, który jednak nie potrafi odnaleźć się w otaczającej go rzeczywistości. Nie ma przyjaciół, dziewczyny ani żadnych szczególnych talentów. Ma za to niezwykłego dziadka, który od dziecka karmił wyobraźnię Jacoba opowieściami o osobliwych dzieciach i potworach, które na nie czyhają, ilustrując te opowieści starymi zdjęciami. Z czasem, gdy Jacob dorósł, fascynacja tymi historiami przemieniła się w nieufność i bajanie dziwaczejącego staruszka. Kiedy jednak dziadek Abraham ginie w makabrycznych okolicznościach, coś, co Jakob widział, coś, czego  nie mógł dostrzec nikt inny, wskazuje, że opowieści te mogły nie być tak zmyślone jak do tej pory sądził.  Bohater wyrusza zatem na małą angielską wyspę, gdzie dziadek ukrywał się przez hitlerowcami w czasie wojny, by poznać prawdziwą historię swego przodka i zrozumieć jego śmierć. Okaże się jednak, że przybycie na wyspę to dopiero początek jego przygód.

Patrząc tak na powyższy opis trudno nie zauważyć, że autor bazuje na dosyć tradycyjnym schemacie powieści dla młodzieży. Jest młody chłopak, który czuje, że nie przystaje do swojego świata, jest przewodnik w osobie dziadka, jest magia, która miesza się z rzeczywistością, i przygoda, która czeka na głównego bohatera po przejściu przez „magiczne wrota”. Jednak jest coś w tej powieści, co czyni ją wyjątkową na tle jej podobnych. Nie wiem, czy to przepiękny język powieści, ani zbyt wydumany, ani prymitywny, czy nietuzinkowe postaci, czy też może fakt, że świat stworzony przez Riggsa jest przemyślany do najdrobniejszego szczegółu, przez co czytelnik nie tyle czyta o wydarzeniach, ile bierze w nich udział. Może to sprawka niesamowitej atmosfery, która niczym mgła unosi się znad kart książki, mroczna jak noc na cmentarzu, a jednak fascynująca. Może to wszystko naraz sprawia, że Osobliwy dom jest powieścią, która zdarza się raz na kilka lat, i koło której nie można przejść obojętnie.

Trzeba dodać parę słów na temat samej książki jako przedmiotu, gdyż Osobliwy dom pani Peregrine został wydany w przepiękny wręcz sposób. Przede wszystkim cała historia narosła wokół osobliwych zdjęć, które Riggs zgromadził z kilku prywatnych kolekcji. Fotografie te są chwilami przerażające, ale nieodmiennie fascynują, jak to bywa ze zdjęciami z czasów, kiedy nie trzaskało się ich siedemdziesiąt przy byle okazji. To, plus czcionka, plus drobiazgi takie jak ozdobniki przy numerach stron powodują, że czytanie staje się bardzo sugestywnym aktem, a książka idealnym pomysłem na prezent.

Nie wiem tylko, czy ja przegapiłam to w cudzych recenzjach, czy coś jest ze mną nie tak, ale wydaje mi się, że książka nie ma zakończenia. Ergo, należy spodziewać się dalszej części. Szkoda, że nie wiedziałam tego wcześniej, bo może nie siedziałabym do trzeciej w nocy, czytając, czekając na rozwiązanie, którego nie będzie. Bo tak, będziecie siedzieć nad tą książką do trzeciej w nocy, nie wypuścicie jej tak łatwo z rąk.

Moja ocena: 5/6

Ransom Riggs Osobliwy dom pani Peregrine

Tłum. Małgorzata Hesko-Kołodzińska

Wyd. Media Rodzina

Poznań 2012