Znów mnie nie było...

Niestety, po kilku dniach przerwy dla zebrania sił i zaczerpnięcia oddechu na horyzoncie znów pojawiło się widmo egzaminu. Stąd zamiast czytać dla przyjemności przedzierałam się przez tony, interesujących mnie wprawdzie, ale specyficznym językiem napisanych materiałów. Ostatnio naszła mnie refleksja, że jednak te studia zmieniają człowieka. Na pierwszym roku, kiedy usłyszałam, że ktoś nie ma czasu czytać książek, zastanawiałam się „jak to możliwe?”. Teraz sama często nie mam czasu, a w takich chwilach jak sesja czy zbliżające się kolokwium czuję autentyczne wyrzuty sumienia, jeśli czytam coś, co nie jest związane z nauką. Z jednej strony – dobrze, bo studia to tylko kilka lat, i żeby ich nie zmarnować, w mojej dziedzinie trzeba się trochę poświęcić. Z drugiej – to trochę przerażające, i nie do końca przekłada się na ilość nauczonego materiału, gdyż zamiast książek oglądam seriale. Przy okazji – coraz bardziej zaczynam się przekonywać do wprowadzenia nowej serii postów na blogu – takich dotyczących seriali. To medium przemawia do mnie o wiele bardziej niż filmy, a niektóre z moich ulubionych seriali nie są tak znane, jak na to zasługują. Pomyślę o tym…

Za niedługo, mam nadzieję, pojawi się kolejny post recenzyjny, na tapecie mam teraz „Uwikłanie” Zygmunta Miłoszewskiego, które po początkowym zniechęceniu zaczyna mnie coraz bardziej wciągać, choć nie wszystko mi się tam podoba. Jak dobrze pójdzie, tą jedną książką uda mi się zrealizować 4 wyzwania, więc gra warta jest świeczki. Mam wreszcie kilka dni totalnej laby przed kolejnym semestrem i chcę wykorzystać go na czytanie, zwłaszcza, że przez cały styczeń i luty książki się na mnie patrzyły. Autentycznie, gapiły się, może nie z wyrzutem, bardziej wabiąco – syreny mogły się tak patrzeć  na Odyseusza. Bardzo nieprzyjemne uczucie.

Na koniec przypominam wszystkim o moim skromnym wyzwaniu miejskim „Czytanie po Polsce”. W tym miesiącu czytamy książki z Warszawą w tle.

Idę teraz nadrabiać i czytać Wasze blogi, bo znów narobiło mi się zaległości. Pozdrawiam serdecznie!

Trochę zdjęć zimowego Krakowa:

 Takiego bałwana ktoś zmajstrował po kościołem Mariackim, miał prawdziwą marchewkę, węgielki, i minę, jakby chciał być gdzieś indziej ;)