Kryminał warszawski

Mieszane uczucia. Bardzo.  Głęboką, nieskrywaną prawdą jest, że najwybitniejszym prawnikiem jest student pierwszego semestru prawa. Widać to po specyficznym, twardym błysku w oku, wysoko podniesionej głowie, eleganckiej aktówce i garniturze, w którym wkracza na swój pierwszy wykład na studiach. Apogeum jego geniuszu zostaje osiągnięte, gdy zda „Wstęp do prawoznawstwa”, później jednak jego zdolności stopniowo maleją, rok za rokiem garnitur coraz bardziej się wyciera, czoło pochyla nad nieskończoną ilością kodeksów, pewność siebie zostaje wtarta w dywan w dziekanacie, a znajomość przepisów z wszystkich ogranicza się początkowo do jednej gałęzi (np. prawa karnego), potem do części tylko zagadnień (prawo karne materialne), potem tylko do rozdziału z kodeksu (przestępstwa przeciwko działalności instytucji państwowych) by pod koniec swojej kariery stać się jedynym żyjącym specjalistą od art. 231a. Mniej więcej jak w starym kawale, że student ma mieć wszystko w głowie, asystent w notatkach a profesor w …. Jako studentka piątego roku prawa jestem na tej drodze jeszcze dosyć początkująca – chociaż już zdążyło mnie wielokrotnie wdeptać w różne podłoża, i upewnić o moich limitowanych zdolnościach, wciąż jeszcze uważam się za specjalistę. I czytając kryminały prawnicze, chcąc nie chcąc prycham z pogardą na wszelkie błędy i nieścisłości, niczym student medycyny czytając Tess Gerritsen.

Po co ten przydługi wstęp? Ponieważ Zygmunt Miłoszewski był dla mnie do tej pory synonimem pisarza, który dopracowuje szczegóły swych książek do ostatniego, najdrobniejszego elemenciku, tak aby nikt nie zarzucił mu, że w jego powieściach są jakieś nieścisłości czy błędy. Nie wiem, czy pan Miłoszewski faktycznie tak kiedyś powiedział, czy tylko został tak rozreklamowany. Faktem jest, że na temat tej jego dbałości o detale słyszałam wielokrotnie z różnych źródeł. Dlatego mocno się rozczarowałam, natrafiając w Uwikłaniu na fragmenty, od których aż zęby bolą i dusza ma prawnicza wyje w męczarniach.  W pewnym momencie uzmysłowiłam sobie, że aby czytać dalej muszę dokonać tego samego zabiegu co w trakcie oglądania „Prawa Agaty” – wyłączyć prawnika w sobie. Jednak nie wiem, czy to nagromadzenie, nie bójmy się tego słowa, bzdur, czy koincydencja czasowa Uwikłania z egzaminem z prawa karnego, czy moje wyjątkowe czepialstwo sprawiły, że powieść tą nie tyle czytałam, ile męczyłam w bólach od prawie dwóch tygodni.

Obok niezgodnego w prawem prawa mamy tu jeszcze masę paranormalnej psychologii. Tu się nie znam, więc nie wypowiadam, ale sądząc po tym, co autor odstawił w części „prawniczej”, część „psychologiczną” wolałam sobie podzielić przez dwa, mnie to w każdym brzmiało dosyć nieprawdopodobnie. Jest jeszcze główny bohater, prokurator Teodor Szacki, którym pan Miłoszweski poza schemat bohatera kryminałów nie wyszedł. Bez bicia przyznaję, że facet wzbudza emocje (Szacki, nie Miłoszewski, znaczy Miłoszewski pewnie też, ale akurat nie miałam osobiście przyjemności), a to świadczy o tym, że postać jest dobrze skonstruowana, przemyślana, i co ważniejsze, wiarygodnie odmalowana na kartach książki. Ale co z tego, skoro znów mamy gościa w średnim wieku, z kryzysem wieku średniego, z malejącym zainteresowaniem żoną, za to rosnącym kochanką, a o przeżyciach z tą ostatnią dowiedziałam się zdecydowanie więcej niżbym chciała. Sorry, ale kiedy 36 letni facet leci za panną tylko po tym, jak ta nazwie go „niegrzecznym prokuratorkiem” i mrugnie oczkiem, a później pisze infantylne SMSy i idzie onanizować się do toalety bo dziewczyna  miała ładną sukienkę na sobie… Powiedzieć, że nie lubię Szackiego, nie byłoby właściwe. Ja nim po prostu gardzę. Nielubianych bohaterów, bohaterów z problemami, nawet bohaterów bezbarwnych można, o dziwo, polubić, ale bohatera cofniętego w emocjonalnym rozwoju  - w żadnym razie.

Sama fabuła i intryga kryminalna natomiast zarysowana jest bardzo ciekawie, chociaż zakończenie pachnie bardzo inną znaną powieścią kryminalną. Gdyby autor mniej czasu poświęcał emocjom Szackiego, a więcej jego pracy, może czytelnik widziałby, w którym momencie sprawa zaczęła się krystalizować, ale cóż, taki styl, tak też można. Jako, że książkę czytam w ramach mojego wyzwania miejskiego, nie mogę nie wspomnieć o Warszawie – i tu już brawa dla autora, gdyż stolica w jego powieści żyje, mieni się, raz jest szara, raz kolorowa, ma swoje niezałatwione sprawy, swoje życie, swój styl. I za to szacun. I tylko za to.

Moja ocena: 3/6

Zygmunt Miłoszewski Uwikłanie

Wyd. WAB, seria Polityki „Lato z kryminałem 2009”

Warszawa 2009

Książka przeczytana w ramach Wyzwania miejskiego, Trójka e-pik (ta, która czekała zbyt długo), Czytamy kryminały, Z półki.