Podsumowanie marca

Tradycja podsumowań miesięcznych u mnie jest trochę kratkowana – czasem takie posty zamieszczam, czasem nie. W tym roku robię to po raz pierwszy, głównie dlatego, że styczeń i luty były czytelniczo ubogie z powodu sesji z piekła rodem, toteż nie bardzo było co podsumowywać. Za to marzec nie był zły, i mimo, że nie przeczytałam wszystkiego, co planowałam, czuję się w tym temacie spełniona – wszak pisanie pracy magisterskiej i nauka do wielkiego egzaminu zobowiązuje, by powstrzymać się od prac niekoniecznych i skupić się na tym, co naprawdę ważne.

Tym bardziej cieszę się, że marzec również jakościowo okazał się bardzo dobrym miesiącem. Przeczytałam 6 książek, z czego aż cztery zyskały najwyższą notę – 6!. Była to Niedziela, która zdarzyła się w środę Mariusza Szczygła, Tysiąc wspaniałych słońc Khaleda Hosseiniego, Wody Wielkie Arne Dahla oraz Dożywocie Marty Kisiel. Marzec był również różnorodny – był i reportaż (Szczygieł), i obyczajówka (Błogosławieni, którzy robią ser), dwa kryminały (Zimowy morderca i Wody wielkie), i dwie książki, które są absolutnie wyjątkowe i nie sposób ich jednoznacznie przypisać do żadnej kategorii – powieść Hosseiniego i opowiadania Kisiel.

Niestety nie udało mi się ukończyć wszystkich wyzwań. Powoli dochodzę do wniosku, że chyba zgłosiłam się do zbyt wielu, ale z drugiej strony – to wszystko zabawa, ile zdołam wyciągnąć to moje, a ewentualnymi porażkami w tym zakresie nie ma się co przejmować. W całości udało mi się tylko z moim własnym Wyzwaniem Miejskim – chociaż przeczytałam tylko jedną powieść o Krakowie, planowałam zaś dużo więcej. Z Półki przeczytałam również tylko jedną pozycję, ale za to taką, która leżała już dobrą chwilę. Za to powoli zaczynam zmniejszać stosik pożyczek, w tym miesiącu poszły dwie – tempo małe ale stanowcze! Była też moja pierwsza książka recenzencka oraz dawno wyczekiwany kolejny tom ulubionej serii.

Jak widać z boku bloga, wyznaczyłam sobie na ten rok zadanie przeczytania 52 pozycji, co na moje możliwości nie jest wiele, ale też rok przede mną nietypowy, więc jest to rodzaj minimum egzystencjalnego. Jestem na razie 3 książki w przód, a to dobrze, bo już niedługo kolejny etap „szał dzikich ciał na uczelni”, więc znowu zapewnie nie poczytam L.