Manifest, czyli o co poszło

Wczorajsza decyzja o zawieszeniu działalności była podjęta pod wpływem wielkich emocji. Nie muszę chyba dodawać, że niezbyt pozytywnych i budujących.

Od kilku miesięcy obserwuję w książkowej blogosferze coś, czego nie potrafiłam i nie potrafię do końca zdefiniować. Zmiany wyglądu, dodawanie nowych funkcji, fanpejdże, cykle, współprace. Sama próbowałam wpisać się w ten nurt, powstał fanpejdż, było wyzwanie, był cykl. Ale mimo to poczułam ostatnio, że zostaję w tyle, ale z rozmów ze znajomymi blogerami książkowymi wyciągnęłam wniosek, że teraz trzeba się bardziej starać, że działamy na konkurencyjnym rynku, że nie wystarczy dobry tekst, nie wystarczą ciekawe książki, ani nawet złe książki, w ogóle nie wystarczą tylko książki. Na blogu książkowym musi być coś więcej niż tylko książki. Tak wynika z moich obserwacji.

Otóż, niniejszym, ja chrzanię takie układy. Nie mówię, że ładne blogi są złe i nie należy na nie wchodzić, i nie hejtuję cykli filmowych, serialowych, muzycznych czy jedzeniowych. Po prostu wysiadam na tym przystanku i dalej nie jadę. Nie mam szans konkurować z bardziej rozwiniętymi przedsięwzięciami, bo ani nie mam takich umiejętności, ani czasu, ani ochoty na wprowadzanie jakichkolwiek zmian. Czyli będę sobie wegetować blogowo gdzieś na obrzeżach Wielkiego Świata, jak ktoś tu chce ze mną posiedzieć, to szczerze zapraszam, jak ktoś przypadkowo zabłądzi, to nie wygonię. Nie robię nikomu konkurencji i dla mnie też nikt konkurencją nie jest - odwieczne prawo słabego.

Czemu o tym piszę (bo nie był to nigdy blog do wypłakiwania się)? Bo nie spodziewałam się, że decyzja o niepisaniu (nawet nie na zawsze, tylko na jakiś czas) wywoła taki odzew. Wydawało mi się po prostu, że już tu prawie nikogo nie ma, że publika poszła tam, gdzie ładniej, a ja zawsze powtarzam, że piszę dla innych. Dla siebie można do szuflady, ale jeśli decyduję się publikować w internecie, to po to, żeby ktoś to czytał. Krakowskie Czytanie bez czytelników traci rację bytu, sobie a Muzom istnieć nie będzie.

Ale widzę, że ktoś jest, i trochę mi się wstyd zrobiło, że Was tak zostawiłam z enigmatycznym wpisem, więc zdecydowałam się wyjaśnić parę kwestii i przy okazji uprzedzić, że LEPIEJ NIE BĘDZIE. Zostanie jak jest. Blog był od początku taki trochę bajzlowaty, tu jakieś zaczątki cyklu, tu recenzja, tu jakiś wpis od czapy, tu znowu recenzja. Taki prowadzę tryb życia i to się przekłada na sposób prowadzenia tego miejsca. Mało profesjonalne, wiem, ale czyż nie takie były pierwsze blogi książkowe? I czy nie za to je kochaliśmy?

Na koniec taka moja refleksja -dziś koleżanka i czytelniczka blogów (sama nie bloguje, ale zachęciła mnie do odwiedzenia moich ulubionych lata temu) powiedziała mądre słowa - blogi książkowe zawsze będą niszowe. Nie dlatego, że takiej elitarne, tylko po prostu mniej ludzi czyta niż gotuje. Można sobie patatajać ile sił w kopytach, ale nie wydaje mi się, żeby w ostateczności nawet najbardziej profesjonalny blog książkowy mógł konkurować ze średnio rozgarniętym kulinarnym, filmowym czy lifestylowym. I każde z nas o tym wiedziało, kiedy zakładaliśmy nasze blogi.

Podsumowując, dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednim postem, na wszystkie postaram się indywidualnie odpowiedzieć. Zaskoczyło mnie ile z nich było bardzo rozbudowanych i emocjonalnych - szok, niedowierzanie. Miałam z czasem usunąć tamten post, ale wraz z nim zniknęłyby te komentarze, a chcę je zatrzymać i czytać za każdym razem kiedy odechce mi się prowadzić KC.

Będą za niedługo recenzje. :)