Dziwy w mieście Breslau

Nomen Omen. W rolach głównych: Salomea, szerszej publiczności znana jako Salka tudzież Komnata Przygoda, panie starsze o żółtych gorejących oczyskach, w liczbie trzy, Niedaś, pogromcza czartów wszelakich przy pomocy osikanego kołka, Basia, killująca z glana co się nawinie i Bartolini – filolog romantyk, stworzony na obraz o podobieństwo mojej nieszczęśliwej miłości, zatem sympatyczny. W charakterze wisienki na torcie papuga dzieląca się wafelkami. W rolach pobocznych między innymi rozgarnięci inaczej rodzice rzeczonej Salki i Niedasia. W tle posępna willa przy Lipowej 5 i Breslau jako żywe. Albo i martwe, kto wie?

Więcej wam nie powiem, bo nawet gdyby powyższe towarzystwo spędziło całą powieść w salonie, rozmawiając, to już by było wystarczająco zabawnie i ciekawie by obsadzić pół spisu lektur szkolnych i jeszcze by zostało na sonet. A zaiste, towarzystwo owo jest niezwykle mobilne, wędruje tam i siam po całym Wrocławiu, cofa się nawet chwilami do Breslau, i przedsiębierze różne czynności, które naprawdę trudno byłoby wyjaśnić nawet najbardziej tolerancyjnemu prokuratorowi. Zanim zawiąże się akcja, mija około 60 stron,  w pewnej chwili jednak wątki babci w Kotlinie Kłodzkiej, willi przy Lipowej 5 i Festung Breslau zaczynają się łączyć, i od tego momentu akcja już nie truchta jak papuga korytarzem, ale wręcz galopuje niczym potępiona dusza ulicami Wrocławia.

Uwaga, teraz będzie herezja – mnie się podobało jeszcze bardziej niż Dożywocie. Naprawdę trudno mi zdecydować, czy anioł dyskredytuje papugę, czy papuga anioła, ale zdarzały mi się tu wybuchy śmiechu nawet częściej niż przy pierwszej książce. Cała historia wymyślona przez Ałtorkę to majstersztyk, z jakim spotykamy się, my czytelnicy, we readers, raz na kilka lat. Czyli wtedy, kiedy Ałtorka zdecyduje się coś opublikować. Jest w Nomen Omen wszystko co lubię: mnóstwo komedii i Wrocławia, kryminału i ludowych podań, odrobina nostalgii i zastanowienia, rozsądku i jego braku. No i papuga. No i wafelki.

Generalnie, jest rozrywkowo, bo Marta Kisiel inaczej nie potrafi, jest mrocznie, bo willa przy Lipowej 5 to nie byle szałas, a nawet posępnie, bo Festung Breslau do najweselszego okresu w historii Wrocławia nie należał. Jest przemyślanie, bogato, postacie  z charakterem i charaktery (czarne) przybierające postać, słowem – hulaj dusza, piekła nie ma.

Ergo, wiara idzie i wiara czyta nową Kisiel, a Kisiel idzie, i pisze nową wiarę. A my wszyscy, nomen omen, dożywotnicy, będziem tę wiarę wyznawać. Wafelka?

Moja ocena: 6/6

Marta Kisiel Nomen Omen

Wyd. Uroboros 

Warszawa 

Książka przeczytana w ramach Wyzwania Miejskiego i Wyzwania od A do Z.