A mnie ta Ameryka Cejrowskiego zachwyciła

O tym, że Cejrowskiego można kochać albo nienawidzić, a nawet odczuwać te dwie rzeczy jednocześnie, wie zapewne cała Polska. Bo są tacy, do których ja się zaliczam, którzy uwielbiają jego książki podróżnicze i program Boso przez świat, ale jednocześnie mają odruch wymiotny przy spotkaniu z jego poglądami politycznymi czy religijnymi. Są tacy, którzy książek nie trawią a poglądy jak najbardziej. Są też zapewne tacy, którzy lubią i jedno i drugie.

Ja tu dziś piszę o książce, nie o autorze. Wyspa na prerii mnie do siebie przyciągała od chwili, gdy na nią natrafiłam w księgarni (i tajemniczym zrządzeniem losu trafiła mi w rączki parę dni później). Bo po pierwsze – Cejrowski, a jego opowieści o Ameryce Południowej uwielbiam, a po drugie – USA, kraj, którzy fascynuje mnie odkąd pamiętam. Więc połączenie jednego i drugiego zapowiadało świetną lekturę.

I tak było. Cejrowski opowiada o swoim domku na prerii. Gdzieś w Arizonie najpierw dostał, potem wygrał, a wreszcie kupił sobie domek. Domek ów stał niezamieszkany przez dłuuugie lata, aż wreszcie właściciel postanowił się tam na pół roku wprowadzić. Reszta to historia… przezabawna, czasem straszna, klimatyczna, gorąca jak preria, a czasem złudna. Bo jakoś nie chce mi się wierzyć w te opowieści o ojcu autora (kto czytał, ten wie, kto nie czytał, niech przeczyta). Z kolei inne wątki o jakości życia w Stanach, mimo, że dla Polaka nie do uwierzenia, mnie przekonały. Ameryka to wielki kraj, od początku kapitalistyczny, przez pewien czas zamknięty na resztę świata – trudno, aby obsługa klienta się nie rozwinęła na poziom, który w Europie jest niedostępny. Bo jeśli klient jest niezadowolony ze sklepu, pójdzie jutro do innego, bo musi być tanio, jeśli jesteśmy w Arizonie czy Montanie na wsi, a musi być drogo w Beverlly Hills. Z niektórymi szczegółami już się wcześniej spotkałam, dlatego nie były dla mnie tak nieprawdopodobne, jak mogą być dla innych. Bo Ameryka tak jest skonstruowana, że każdemu się wszystko należy. Czy to dobrze? Dla Amerykanów tak, ale reszty świata już niekoniecznie.

Ja bym na tej prerii Cejrowskiego nie zamieszkała. Nie przeżyłabym wszędobylskiego kurzu i dzikich os, zamieszkujących mój samochód. Z drugiej strony, będę czekać, aż wreszcie i u nas elektrownia sama z siebie za symboliczną opłatą podprowadzi mi prąd na działkę, a zwrot lampek choinkowych nie będzie walką, a zwykła procedurą.  Jednak mimo trudnych warunków chętnie się od czasu do czasu wybiorę na prerię  na wycieczkę. Nie muszę kupować biletu, wystarczy, że otworzę znów  tą przezabawną książkę, a dla realizmu usiądę w plamie słońca.

Moja ocena: 4,5/5

Wojciech Cejrowski Wyspa na prerii

Wyd. Zysk i S-ka

Arizona 2014 (tak napisali, co ja mogę?!)