Miłość i gary w Szczecinie

Na „Gosposię prawie do wszystkiego” trafiłam przypadkiem buszując po bibliotece w poszukiwaniu czegoś, co zakwalifikować by można jako „babskie czytadło” do wyzwania Sardegny. Moje oko padło na całą półkę zajętą przez panią Monikę Szwaję (nie osobiście, poprzez literaturę). Capnęłam pierwszy lepszy tytuł, przytargałam do domu i zaczęłam czytać.

I z zaskoczenia oczyska mi się zrobiły oooo takie duże. Spodziewałam się czegoś mdłego, przesłodzonego, nadmiernie łzawego. Trafiłam na prawdziwą perełkę i z przyjemnością wracałam do lektury każdego dnia po ciężkiej pracy w upałach. Poznajemy Marię, główną bohaterkę, w momencie, kiedy planuje ucieczkę od męża, który po 4 latach małżeństwa pokazał swą prawdziwą twarz domowego tyrana i kobiecego boksera. Maria po krótkiej wizycie w szpitalu stwierdza, że nie chce już dużej uderzać głową w kolumienkę z kwiatkiem, pakuje manatki i po angielsku ucieka z podwarszawskiego loftu. Przez Zakopane jedzie do Szczecina, gdzie zostaje z otwartymi ramionami przyjęta przez kuzynkę własnej teściowej, Lilę, którą to postać niektórzy czytelnicy znać mogą z innych powieści pani Szwai („Klub mało używanych dziewic”). Poznaje tutaj znajomych Lili -  parę ekscentrycznych staruszków, rosyjskiego pieśniarza, szaloną Carmen, marynarza i pana Stefana oraz kilka innych bardzo ciekawych postaci. Podejmuje pracę jako ekskluzywna pani domu, a jednocześnie stara się uporządkować swoje prywatne życie.

Powieść jest niezwykle wręcz ciepła i napisana z humorem – nie tego rodzaju, żeby wybuchać śmiechem, ale by czytając nieustannie się uśmiechać. I choć można by się czepiać, że wszystko tak się ładnie układa, że wątki się łatwo ze sobą łączą i wszystko jest cacy, to po co? Pani Szwaja napisała świetną opowieść o kobiecie, która mimo trudnej sytuacji życiowej podchodzi do życia z optymizmem i radością, i zamiast płakać z lodami w objęciach, bierze życie za rogi, a jednocześnie pomaga to zrobić innym.  A robi to niewymuszenie, z wdziękiem, humorem i pogodą ducha.

Szczególnie urzekł mnie w tej powieści obraz Szczecina. Choć moje podróże po Polsce miały się odbywać via kryminał, to dzięki „Gosposi” Szczecin mam odfajkowany. Byłam w tym mieście w zeszłym roku i szczerze mówiąc, nie zachwycił mnie, inna sprawa, że głównie orbitowałam wokół wydziału humanistycznego tamtejszego uniwersytetu i mojego hostelu (UWAGA lokowanie produktu –Hohohostel w Szczecinie godny plecenia!), autorka natomiast zabiera czytelnika w podróż po całym mieście, opisując go w sposób tak piękny, że zapragnęłam wybrać się tam znowu, by spojrzeć na to miasto jej oczami. Niestety, podpisać się muszę obiema rękami pod stwierdzeniem Marii – Szczecin jest daleko.

Wrażenia generalnie bardzo pozytywne, wiem już teraz, że zostanę stałą czytelniczką tej autorki, i wam również polecam!

Moja ocena: 5/6

Monika Szwaja „Gosposia prawie do wszystkiego”

Wyd. SOL
Warszawa 2009

Książka przeczytana w ramach czerwcowej edycji Trójki e-pik (lepiej późno niż wcale!)