Paris, Paris, Paris...

Takie książki powinno się pisać o miastach. Nie suche przewodniki – na prawo kościół, na lewo kościół, a środkiem rzeczka płynie. Nie pełne zachwytu impresyjni o tym,, jak tu wspaniale i że X to idealne miejsce na ziemi. Nie skupiające się tylko na zabytkach i historii, i niech sobie zwykły ludź radzi z korkami, grunt, że bratki rosną tam gdzie trzeba. Tylko  takie, jaką napisał Stephen Clarke – zabawną, trochę złośliwą, prawdziwą, bogatą w szczegóły, wprost zachwycającą.

Nie jest to typowy przewodnik po Paryżu. Książka podzielona jest na dwanaście rozdziałów, z których każdy rozprawia się z inną sferą życia w mieście. Tak, życia, bo autor książki nie przyjechał do Paryża na dwutygodniowe wakacje by następnie opublikować niedopracowaną książkę. Clarke tam mieszka, a pisząc Paryż na Widelcu, prowadził bardzo wnikliwe badania nad miastem. W rezultacie czytelnika zyskuje pełny opis układu urbanizacyjnego miasta i związanego z nim transportu, stosunku miasta do takich kwestii jak film, sztuka, seks, moda, czyli tego, z czego stolica Francji jest najbardziej znana, ale i historia metra oraz problemy z zamówieniem kawy i wynajmem mieszkania. W trakcie pisania autor spotyka się z wieloma osobami, które opowiadają historię Paryża, jakiej nie znajdziecie w podręcznikach do historii. Obok dyrektor departamentu zajmującą się wydawaniem zezwoleń na kręcenie filmów na ulicach miasta mamy założyciela bardzo seksownego muzeum, a opis chytrych agentów handlu nieruchomościami poprzedzony jest wizytą w luksusowym hotelu na godziny. Jest i historia miasta, umiejętnie wpleciona w podróż po nim i ilustrowana widoczkami z życia. Jest i sarkazm, i złośliwości, wszak autor jest Anglikiem, a niechęć Francuzów i Anglików jest już niemalże przysłowiowa. Ale jest i zachwyt nad miastem, nie tylko nad jego zabytkami czy kuchnią, ale nad Paryżem jako całością, która wady łączy z zaletami tworząc nową jakość.

Co najbardziej mi się tutaj podobało, to próba zrozumienia miasta i jego mieszkańców. Clarke, jako osoba z zewnątrz, nie zawsze rozumie, dlaczego coś jest tak a nie inaczej, ale akceptuje to jako lokalny koloryt, bez którego Paryż nie byłby Paryżem. Nie namawia przyszłych turystów, by robić po swojemu i mówić wolno po angielsku, bo wtedy głupi francuski kelner na obsłuży. On wyjaśnia, jak zachować się poprawnie we francuskiej kawiarni, a wtedy zamawianie kawy stanie się przyjemnością (no, może nie do końca, ale po szczegóły odsyłam do książki).

W przyszłym roku roboczo planujemy z mamą i siostrą wypad do Paryża i myślę, że ta książka powinna nam w niej towarzyszyć wraz z przewodnikiem Pascala, a wtedy odkrywanie stolicy Francji nabierze koloru i  smaku. Dlatego szczerze polecam wielbicielom miasta i tym, którzy kiedyś planują je odwiedzić.

Moja ocena: 5/6

Stephen Clarke

Wyd. WAB

Warszawa 2012

Myślicie, że można to zakwalifikować do trójkowego wyzwania Sardegny – literatura podróżnicza?