O książkach, o Krakowie, o książkach w Krakowie i o Krakowie w książkach

niedziela, 28 kwietnia 2013

Po co ci mózg, gdy masz Catherine Coulter



Miałam ostatnio ochotę na typowy romans. Ale taki typowy typowy. W tym celu przysposobiłam powieść Catherine Coulter Miasteczko Cove, będący jak się okazało pierwszą częścią wielotomowego cyklu o agentach FBI. Zaczęłam czytać. Ło Matko – jazda bez trzymanki.

Romansidła, jak żaden inny gatunek, opierają się na jednym, jedynym schemacie, który można dowolnie ozdabiać, ale clue programu  musi być – piękna kobieta, najlepiej w niebezpieczeństwie, i przystojny, silny facet, który się w niej z miejsca na zabój zakochuje. Po to czytamy takie powieści. I oczywiście to samo zawiera Miasteczko Cove, więc tutaj nie zamierzam się czepiać. Przyczepię się natomiast do całej reszty. Przede wszystkim język – owszem, harlequiny to nie jest klasyka angielska, nikt się tu nie spodziewa bogatych zdań, ale powinno to być zjadliwe. Nie wiem, czy zawinił tu tłumacz, czy autorka jest taka utalentowana inaczej, ale efekt zapodany czytelnikowi przyprawia o ból zębów. Miałam wrażenie, jakby książka została wypluta przez GooogleTranslatora. Wypowiedzi były sztuczne, idiomy na siłę wrzucone tam gdzie nie trzeba, postaci wypowiadały się tak, jakby stały na scenie przedstawienia gdzieś w szkole podstawowej w Ohio i recytowały nie do końca nauczony tekst, z wyrazem twarzy „Czy to aby na pewno teraz moja kolej?”.

Drugie, co mi się tu nie podobało (przy czym nie podobało to delikatne określenie) to durnowata fabuła. Zaczyna się jeszcze znośnie, Sally, młoda mężatka, ucieka z wariatkowa gdzie umieścił ją ojciec i mąż, i ukrywa się przed FBI, które uważa, że zabiła swego ojca (powody zabicia: był tyranem i babskim bokserem, powody dla FBI – facet handlował bronią z terrorystami czy jakoś tak). Przybywa do miasteczka Cove, gdzie mieszka jej ciotka.  Zaraz za nią przybywa agent Quinlan, który chce zdobyć jej zaufanie, a oczywiście się zakochuje. I tu zaczyna się zabawa, gdyż w spokojnym miasteczku nagle trup ściele się gęsto. Ewidentnie pani Coulter chciała napisać romans z wątkiem kryminalnym, ale w tym celu wypadałoby obejrzeć chociaż jeden film kryminalny, lub przeczytać kryminał. Opierać się tylko na swoim wyobrażeniu o śledztwie nie było najmądrzejszym, co tu mogła uczynić. Przykład – agent FBI i Sally idą na spacer po plaży, znajdują zwłoki. Co robi agent FBI – bierze zwłoki pod pachę i zasuwa z nimi do miejscowego lekarza. Fajnie, co nie?

Stosunkowo niedawno poznałam pojęcie „marysuizm”, używane dla określenia postaci żeńskiej w filmie lub książce, która jest idealna – piękna, mądra, wychodząca cało z każdej opresji, mająca wszelkie możliwe talenty. Taki McGyver w spódnicy. I to również prezentuje autorka czytelnikowi. Z przerażonej, zahukanej Sally nagle  staje się Larą Croft, kiedy to po kilku dniach podawania jej silnych leków przez szalonego doktorka, w za małych ciuchach (koszulka rozłażąca się na biuście bez stanika pod spodem, takie klimaty), z 300 dolarami w kieszeni przemierza na motorze Stany Zjednoczone, zgrabnie wychodząc z opresji i grając na nosie dwóm świetnie wyszkolonym agentom FBI.

Takich cudeniek jest tu więcej. I nie o to chodzi, że mam coś przeciwko romansidłom i nie rozumiem specyfiki tej literatury. Lubię, Nora Roberts jeszcze nigdy mnie nie zawiodła, a Susan Elisabeth Phillips jest jedną z moich ulubionych autorek. Ale fakt, że główny odbiorca harlequinów przeważnie czyta tylko to i nie ma bardzo wyrobionego gustu, nie oznacza, że można mu dawać do czytania taki badziew i udawać, że wszystko ok. Można pisać dobrze nawet mniej wymagające książki. Tutaj natomiast grafomania osiągnęła taki poziom, że od pewnej chwili z fascynacją połączoną z niedowierzaniem czytałam kolejne strony, bo tak absurdalnej książki to chyba jeszcze nie czytałam. A teraz uwaga – cykl doczekał się 17 tomów! Czyli się, kurczę, nie znam.

Moja ocena: 2/6 bo jednak miałam uciechę z wyłapywania kolejnych głupot.

Książkę już oddałam do biblioteki (choć miałam pokusę by ją spalić i powiedzieć, że zgubiłam), nie odpisawszy szczegółów wydawniczych, ale na pewno nie zamierzam nikomu ułatwiać spotkania z tą powieścią. Niech to będzie Święty Graal dla poszukiwaczy absurdu.

PS Wielkie sorry za nieobecność w blogosferze ostatnimi czasy – i to zarówno nie pisanie u siebie, jak i nie odwiedzanie Was. Niestety, w najbliższym czasie rzadko będę się pojawiać, ale mam nadzieję, że do końca maja zamknę wszystkie sprawy i będę mogła powrócić z nowymi recenzjami, a na razie będzie tu takie dogorywanie… Postaram się tylko być up to Wyzwane, bo wiem, że niektórzy z was je polubili i bardzo mnie to cieszy. J

22 komentarze:

  1. Ważne że jeszcze żyjesz :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I pamiętaj że dwa popołudnia w maju masz zajęte

      Usuń
    2. Pamiętam, ale proszę jeszcze o przypomnienia w późniejszych terminach...

      Usuń
  2. Właśnie się zastanawiałam co się z Tobą dzieje, że nic się u Ciebie nie pojawia.
    Tylko nie znikaj na stałe. Byłoby szkoda.
    Załączam pozdrowienia.)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za miłe słowa, na stałe na pewno nie zniknę, ale co koniec studiów, to koniec studiów. :(

      Usuń
    2. Tak myślała, że finiszujesz i musisz całą swą energie na to skierować.
      A zatem życzę powodzenia i czekam kiedy pochwalisz się dyplomem.)

      Usuń
    3. Nie chcę zapeszać, bo na razie wszystko się popisowo chrzani, dlatego tym bardziej muszę się skupić na tym, co jest najważniejsze. :)

      Usuń
  3. Ja też kilka razy natknęłam się na tego typu książkę, ale czytając Twoją recenzję przypomniał mi się film ,,Pan i pani Killer" czy coś w tym stylu. Typowa blondyneczka w ciągu kilku godzin z piszczącej lalki zamienia się w całkiem niezłego mordercę:).
    Życzę Ci wielce satysfakcjonującego zakończenia studiów i oczywiście sporo wytrwałości. Mnie za jakiś tydzień czeka matura więc w niewielkim stopniu mogę powiedzieć, że wiem, co czujesz:).
    PS: Bardzo mi się spodobał tytuł tego posta:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Filmu nie znam, ale takich jest faktycznie sporo i książek i filmów. Myślę, że matura to też spory kaliber, pamiętam, jak się stresowałam przed swoją, jest to i wielkie wydarzenie w życiu, i zakończenie jakiegoś jego etapu, więc życzę połamania długopisu!

      Usuń
  4. Nie zachęciłaś do przeczytania...

    P.S.
    Chcę pomóc koleżance. Niesamowicie utalentowana bloggerka wydała książkę, ale w naszym kraju nie wspiera się debiutantów. Książka ma same pozytywne recenzje, więc na pewno spodoba się ludziom, jeśli ją przeczytają. Może i Ty się skusisz?
    Chociaż sprawdź: www.o-k.xn.pl

    OdpowiedzUsuń
  5. Poczekamy aż wrócisz:) ja lubię takie odmóżdżające lektury, choć czasem nie jestem w stanie przez nie przebrnąć, tak mam z Penny Jordan, dlatego do resetowania mózgu używam seriali, dwa dni i mogę znowu czytać:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja tak miałam jeszcze z Dianą Palmer, tam nie było jednak aż tak źle, chociaż koleżanka twierdzi, że było... cóż, gusta i guściki... :)

      Też czekam aż wrócę, ale nawet nie jestem teraz w stanie spojrzeć na książki, bo szkoda mi czasu.

      Usuń
  6. Ależ mi się podobała Twoja recenzja:)

    OdpowiedzUsuń
  7. Gdyby nie kuszące stosiki wartościowych pozycji (mam nadzieję ;-)), które czekają na przeczytanie, to pewnie sięgnęłabym po to cudo z ciekawości w ramach poszukiwania absurdu :-))) Bardzo ładnie to opisałaś :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Może kiedyś trafisz przez przypadek? Dzięki, to była recenzja a' la hejt :D

      Usuń
  8. O matko, wymieniłaś wszystko,co tylko może się w książce nie podobać. :D A najbardziej mnie rozbroiła ocena: 2/6,bo fajnie było wyłapywać głupoty :D Muszę się strzec tej książki i gdy mi się zachce romansu to będę uciekać od pomarańczowych okładek :) A marysuizm najbardziej kojarzy mi się ze zmierzchem, bo wtedy to pojęcia zasypało wszelkie recenzje, no i w sumie słusznie :)

    Pozdrawiam!:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Staram się oceniać książkę obiektywnie, biorąc pod uwagę wszystkie wady i zalety, a kto powiedział, że nie można mieć "hejterskiej" przyjemności z czytania? ;)

      Ocenę 1 mam przeznaczoną dla książek, które są na NIE NIE NIE, tak samo jak 6 tylko dla książek ukochanych, po których odłożyłam tom na półkę z wielkim ŁAŁ na końcu. Trudno to wyjaśnić, ale 1 i 6 są stricte subiektywne, gdy coś wzbudziło emocje, a tutaj tego nie miałam :)

      Usuń
  9. Hehe, sama też lubię czasem sięgnąć po romans, ale musi być znośny. W sumie gustuję bardziej w historycznych. A co do postaci kobiecej to znam (i w sumie wolę) postać kobiecą bardziej normalną do romansu, która spotyka swojego księcia z bajki (no co w końcu po to czytam romanse ;) ) Przyznam się że pojęcia „marysuizm” do tej pory nie znałam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja poznałam jakoś dwa lata temu, natrafiłam gdzieś w artykule na to słowo i sprawdziłam na Wikipedii.

      Dużo jest znośnych romansów, ten tutaj wybrałam na chybił trafił, ale co ciekawe, na książka na portalach książkowych na całkiem niezłe oceny...

      Usuń
  10. No, ładnie sczyściłaś biedną autorkę... Ocena rewelacyjna, musiałaś naprawdę nieźle się bawić przy lekturze. Tak sobie pomyślałam, żeby wysłać do wydawnictwa romanse, które pisałam namiętnie w podstawówce. Myślisz, że by przeszły?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tylko, jeśli wyślesz je do TEGO wydawnictwa, i tylko, gdy masz w zanadrzu 17 tomów :D

      Usuń