O czarodzieju, co Potterem nie został

Odkąd przeczytałam ostatnie zdanie siódmego tomu Harrego Pottera, nie ustaję w poszukiwaniach tego nieokreślonego „czegoś podobnego”, na co będę mogła czekać z takim samym wytęsknieniem i co zabierze mnie w tak samo fascynującą podróż do świata fantazji, jak wspomniana seria. Nie, żebym wierzyła, że coś takiego się zdarzy, ale nadzieja umiera ostatnia. Toteż na marketing „potterowopodobny” jestem, wstyd się przyznać, dosyć podatna, i zarówno opis z okładki Złej krwi, jak i cytat z jednej z recenzji (też umieszony na okładce) odwołujący się wprost do moich ukochanych książek – to wystarczyło, bym powędrowała do najbliższej księgarni i przytuliła tą powieść do serca.

Trochę mój zapał ostygł, kiedy obok cytatu o Potterze zobaczyłam drugi – porównujący Sally Green do Stephanie Mayer, autorki Zmierzchu. Zmierzch mi się, owszem, podobał, ale to jednak zupełnie inna bajka, inny kaliber – umieszczanie jej nazwiska obok mojej ukochanej J. K. Rowling kazało się zastanawiać, cóż to za dziwna hybryda wylądowała na mojej półce? No bo wybaczcie, ale gdzie Rowling, a gdzie Meyer…

Zła krew to pierwszy tom trylogii o angielskich czarodziejach. Podobnie jak w świecie Pottera, i tutaj czarodzieje żyją obok niemagicznych osób, w taki sposób, by ci drudzy nie dowiedzieli się o zdolnościach tych pierwszych. Mamy Radę Białej Magii, naczelną władzę nad czarodziejskim światem, i bardzo klarowny podział na białych i czarnych – biali to czarodzieje, czarni to czarnoksiężnicy, a by trafić do odpowiedniej kategorii wystarczy się urodzić w rodzinie białych lub czarnych. Chyba, że jest się bohaterem tej książki, Natanem, który jest synem białej czarodziejki i czarnego czarnoksiężnika, co od początku naraża go na ostracyzm społeczny i szczególne zainteresowanie Rady. By odnaleźć ojca i zrozumieć, kim jest, Natan będzie musiał ukryć się przed Radą i jej łowcami, gdyż podział na białych i czarnych jest tu jasny, ale na dobrych i złych, jak się wydaje, już nie tak bardzo.

Sporo miałam tej książce do zarzucenia. Bardzo wiele szczegółów przypomina do złudzenia powieści Rolwing, ale to powiedzmy, nie dziwi, zważywszy, że w fantastyce pewne motywy dosyć często się powtarzają. Jednak świat skonstruowany przez Green, moim  zdaniem, nie do końca trzyma się kupy. Nie, żebym stwierdziła jakieś rażące nieścisłości, po prostu zusammen do kupy nie kupiłam tego pomysłu. W dodatku autorka ma skłonność do wyjątkowego antagonizowania postaci i umieszczania ich na przeciwległych biegunach. Jej postaci są albo dobre, albo złe, właściwie tylko jeden, najbardziej interesujący, zachował jakieś odcienie szarości, i jeśli sięgnę po kolejny tom, to tylko dla niego.

Nie pomagało na pewno to, że powieść jest pisana nie tylko w pierwszej osobie, ale i w czasie teraźniejszym. Nie wiem, z czego to wynika, ale czas przeszły powoduje, że od razu „przenikam” do czytanej historii. Przy czasie teraźniejszym czuję, jakbym miała między opowieścią a sobą pośrednika, który nieco przeszkadza. I chociaż czytało się nadzwyczaj szybko i płynnie, to jednak ten czas teraźniejszy raził. Autorka rozkręciła się pod koniec, nie należy zapominać, że wszak jest to nie tylko pierwszy, wprowadzający tom trylogii, ale i debiut literacki Sally Green, niewykluczone, że dalej będzie lepiej, ja jednak spodziewałam się po tej książce czegoś lepszego.

Na pewno nie kupię kolejnego tomu w papierze, najwyżej ebooka w promocji. Możliwe, że sięgnę po ten drugi tom, by zobaczyć, jak to się dalej potoczyło, zainteresowana szczególnie jedną postacią, która pojawia się na ostatnich stronach powieści, bo tylko ona budzi jakieś emocje i zainteresowanie. Chyba, że kolejny tom będzie za rok, bo wtedy, hmmm, zapomnę już o tej książce.

PS Aha, porównanie zarówno do Rowling jak i do Meyer zdecydowanie przesadzone – z Harrego Pottera mamy kilka szczegółów, z Meyer dosyć słabo skrojony romas.

Moja ocena: 4/6 (wahałam się, czy nie dać 3,5, ale pod koniec się rozkręciło)

Sally Green Zła krew

Tłum. Dorota Knowrocka-Sawa

Wyd. Uroboros

Warszawa 2014