Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata

Zanim przejdę do meritum, powieść ta ma przepiękny tytuł, który w dosłownym tłumaczeniu z angielskiego brzmiałby „Arystoteles i Dante  odrywają sekrety wszechświata”. Czyż to nie brzmi cudownie i intrygująco? Ponadto, oryginalna wersja ma taką oto okładkę:

Natomiast wersja polska wygląda tak:

A teraz chwila ciszy za te wszystkie książki skrzywdzone przez wydawców.

.

.

.

Ok. pomilczeliśmy. Teraz do meritum – ta powieść jest najwspanialszą książką, jaką czytałam w życiu, i będę ją trzymać blisko serca aż po grób. A jak wiecie, takie rzeczy rzadko się mówi, zwłaszcza gdy dopiero co zakończyło się lekturę. Inne zasady lata jest tak obłędne, że nawet nie wiem, jak mam o tym pisać, by zachęcić was do lektury (PO PROSTU PRZECZYTAJCIE TO!) i nie zdradzić zbyt wiele.

Arystoteles i Dante mają po piętnaście lat i żyją w El Paso w Teksasie. Jest rok 1987, upalne lato, basen miejski, gdzie dwa bohaterowie poznają się – jeden unosi się na wodzie, drugi proponuje lekcje pływania. Tak rodzi się najpiękniejsza przyjaźń w dziejach literatury. Nie ma tutaj szybkiego tempa fabuły, nie ma zaskakujących zwrotów akcji, ale jest piękno, bogactwo, ciepło, które sprawiają, że nie mogłam się od tej książki oderwać, a kiedy jej nie czytałam, myślałam o niej. Tak wspaniałej opowieści o przyjaźni, miłości, rodzinie, dorastaniu, dojrzewaniu, inności, wybaczaniu sobie i innym, o poznawaniu samego siebie i spotykaniu innych w pół drogi nie czytałam jeszcze nigdy. Arystoteles i Dante to dwoje zupełnie innych ludzi, którzy wychodzą z dwóch zupełnie różnych miejsc i spotykają się, by uczynić swoje życie bogatszym. Nie tylko dynamika pomiędzy tymi dwoma postaciami wyrywa serce z klatki piersiowej, ale również to, co dzieje się pomiędzy chłopcami i ich rodzicami, to coś, czego nie sposób opisać w zwykłym poście na blogu. Trzeba to zwyczajnie przeczytać.

To nie jest młodzieżówka, i może dlatego obraz rodzin obojga bohaterów jest innych niż zwykle to bywa  w literaturze młodzieżowej. Tam przeważnie rodzice są albo nieobecni, albo nie rozumieją swoich dzieci, albo są nadopiekuńczy. Tutaj rodzice są rodzicami – wraz ze swoimi tajemnicami, problemami, błędami, ale i z olbrzymimi pokładami miłości i troski dla swoich dzieci, z tworzonymi zasadami, i zrozumieniem, że niektóre z tych zasad będą złamane za ich plecami, bo takie jest życie. Ze słowami „kocham” i „przepraszam” w małych słownych wojenkach.

Gdyby nie ta parszywa okładka, ułożyłabym sobie tą książkę tuż na biurkiem, by w gorszych chwilach popatrzeć na nią i poczuć to ciepło, które towarzyszyło mi czytaniu tej książki. Tymczasem zamyślony ziomal z grzywką na sztorc nie koresponduje z treścią i mam wrażenie tak spłaszcza tą powieść w oczach potencjalnego czytelnika, że powieść, która w USA stała się bardzo popularna i została nagrodzona American Book Award, u nas przeszła praktycznie bez echa. Wydawcy, wydawajcie takie piękne książki, ale, na Boga, jakoś ładniej!

Moja ocena: 6/6

Benjamin Alire Saenz Inne zasady lata

Tłum. Agnieszka Skowron

Wydawnictwo Rodzinne

Bielsko-Biała 2013