O książkach, o Krakowie, o książkach w Krakowie i o Krakowie w książkach

niedziela, 29 marca 2015

Śmierć czai się wszędzie (ale w niektórych miejscach bardziej)

Artur Domosławski znany jest najbardziej z kontrowersyjnej biografii Ryszarda Kapuścińskiego, chociaż mnie to nazwisko zawsze kojarzyło się przede wszystkim z reportażem z Ameryki Południowej  Gorączka latynoamerykańska. Do protokołu dodam, że zalegającym na moim czytniku do prawie dwóch lat, bo przecież jak już jest, to nie trzeba się spieszyć z czytaniem. Tak oto moja przygoda z tym autorem zaczęła się od jego ostatniej książki. I już wiem, że to nazwisko kojarzyć mi się będzie z dobrym reportażem, ale i takim, który ryje banię.

Śmierć w Amazonii to tak naprawdę trzy teksty, które łączy geografia – każdy dotyczy państwa położonego w Ameryce Południowej, oraz śmierć. Jednak nie taka, która nasuwała mi się jako pierwsza, albo nawet jako druga czy trzecia. Autor pisze o takiej śmierci, o której się zwykle na głos nie mówi, w takich kontekstach, które ze względów politycznych i ekonomicznych są zamiatane pod dywan. Co nie jest takie trudne zważywszy, że mimo większego otwarcia Polaków na świat przez ostatnie dziesięciolecia większość z nas wciąż kojarzy tematy latynoamerykańskie dosyć słabo: piłka nożna, Marquez, Llosa, kokaina.

Ale od początku. W Ameryce Południowej (uwaga, obraz mocno uproszczony, w celu wykazania modelu) umrzeć można z kilku powodów: z głodu i chorób spowodowanych biedą (odsetek osób żyjących za mniej niż dolara dziennie na tym kontynencie jest wciąż zatrważająco wysoki); w porachunkach przestępczych, jako ich uczestnik lub przypadkowy przechodzeń (między innymi w Kolumbii rząd wciąż nie ma władzy nad pełnym terytorium kraju, w niektórych regionach kartele narkotykowe organizują całą społeczność) albo capnie cię wąż lub oblezą krwiożercze mrówki. Jednak Domosławski otworzył mi oczy na jeszcze inny powód, dla którego ludzie masowo tracą życie w takich miejscach jak Brazylia, Peru i Ekwador. Korporacje.

Etyka wielkiego biznesu ładnie wygląda w kolorowych folderach. Trochę gorzej, gdy do małego potoczka wielka fabryka wypuszcza toksyczne odpady. Kiedy dochodzi do tego w Europie  czy USA, jest szansa, że z pomocą pieniążków i dobrych prawników uda się to zatuszować, ale dzięki rozwijającemu się prawodawstwu i mediom społecznościowym coraz trudniej jest przeprowadzać takie operacje. Jednak w miejscu, które odcięte jest od świata rozległą amazońską puszczą, znajduje się wysoko w Andach albo w państewku, które dopiero buduje swoje struktury po zawirowaniach kolonializmu i komunizmu, duże pieniądze są potrzebne. A duże pieniądze przybywają wraz z dużymi koncernami – wydobywczymi, petrochemicznymi, hutniczymi. I jeśli kosztem tego przypływu gotówki do regionu jest kilkuset, czy kilka tysięcy wieśniaków, niech tak będzie.

Domosławski pisze przerażająco – o puszczy Amazońskiej podmokłej pozostałościami ropy, wydobywanej przez amerykański koncern przez lata, z pominięciem wszelkich zasad BHP, poszanowania miejscowych, dbania o środowisko. O innym jej fragmencie, masowo golonym z drzew, które później trafia do sieciowych sklepów na całym świecie. O gorączce złota, która bezpowrotnie niszczy środowisko kontynentu, pozbawiając jednocześnie miejscowych nawet tych skrawków ziemi, które uprawiali od pokoleń.

Mimo, że objętościowo niewielka, Śmierć w Amazonii niesie taki ciężar gatunkowy, że nawet nie próbuję go tu streszczać. Wzajemne sieci powiązań, które sięgają nieraz sąsiedniego sklepu, są tak skomplikowane, że nie sposób oddzielić tego, co legalne, od tego, co nielegalne. W rezultacie dowiadujesz się strasznych rzeczy, ale nie możesz ani im zapobiec, ani chociaż nie brać w tym udziału. Każdy z nas bierze. I właśnie dlatego to najstraszniejsza książka jaką czytałam w tym roku.

Moja ocena: 5/6

Artur Domosławski Śmierć w Amazonii
Wyd. Wielka Litera

Warszawa 2013

wtorek, 24 marca 2015

"Górol to jes cłek niepojęty"

Zakopane. Podhale. Tatrzański Park Narodowy. Jak Polska długa i szeroka te słowa kojarzą się jednako – Trebunie Tutki, oscypek, śmieszne gacie, Morskie Oko, Gubałówka. Dla nas (Nas czyli wszystko to co dalej niż Nowy Targ) kultura góralska to taki żywy skansen, cepelia odgrywana przez miejscowych dla potrzeb ceprów. I w pewnym sensie tak jest, jednak pod tą wesołą warstewką kryje się przekazywana z pokolenia na pokolenie duma z bycia góralem, skomplikowane stosunki społeczne i tradycja wciąż żywa, że aż się nie chce jej nazywać tradycją.

Śledztwo prowadzone w takich warunkach może być prowadzone jedynie przez kogoś Stamtąd. Gdy zatem pani antropolog z Krakowa, Anka, przez przypadek odkrywa zwłoki w TPN, mimo całej swojej wiedzy i mimo chęci jej nie-kolegi, dziennikarza Sebastiana, chcąc nie chcąc będzie się musiała podporządkować nie tylko miejscowej policji, ale również, a może przede wszystkim, miejscowym zwyczajom. Bo na Podhalu wszyscy o wszystkim wiedzą, ale jak umyślą sobie nic nie godoć, to nic nie powiedzą.

Autorzy czują Podhale (i nie mam tu na myśli zapachu owiec) – mimo, iż dla Polski północnej Kraków leży w górach, te dwie godziny jazdy Zakopianką to jak podroż do innego świata, i mimo niewielkiej odległości tylko niewielu z nas, Krakusów, zostaje dopuszczonych do prawdziwych góralskich zwyczajów. Ale tylko na tyle, na ile tubylcy pozwolą. Pani Małgorzata i pan Michał odrobili lekcję, przedstawili lokalną społeczność bez lukru i bez jednoznacznej przygany, w całej swojej skomplikowanej naturze, łącząc umiejętnie stare góralskie tradycje, historię i to, co jest chlebem powszednim podhalańskim dzisiaj. Że trzeba mielonego w restauracji porajcować swojską nazwą, żeby turysta nie grymasił, że trzeba się trochę sprzedać, bo i z czego innego żyć, jak nie z turystyki. Ale po godzinach, prywatnie, dla rodziny i przyjaciół, z górala wyjdzie jego szczera dusza, czy to w muzyce granej tak, jak nigdy dla przyjezdnych, czy w typowym jedzeniu spod strzechy.

Ale obok tej bardzo ciekawej panoramy współczesnego Podhala mamy też i fascynującą zagadkę kryminalną. Dlaczego ktoś zamordował starego górala, jakie znaczenie mają wydarzenia z przeszłości, co znaczy Goralenvolk i jak bardzo każdy jest uwikłany z skomplikowane stosunki społeczne, o których przyjezdnym cicho sza. Obok soczystego kryminału autorzy umieszczają ciekawy portret lokalnej społeczności, niby prostej, ale tak naprawdę zhierarchizowanej, uwikłanej, trudnej. Stosują mnóstwo popularnych zagrań po to tylko, by na następnej stronie totalnie czytelnika zaskoczyć i kazać mu budować swoje teorie od nowa. Bohaterowie są skomplikowani, ludzcy, daleko im do typowych Mary Sue – budzą sympatię, ale i niechęć, jak dobrzy znajomi, których działań nie zawsze pochwalamy, ale i tak ich lubimy, bo w gruncie to poczciwe dusze są.

Wiecie, jak rozpoznaję dobrą książkę? Kiedy zostawia mnie w stanie, kiedy nie da się zwyczajnie sięgnąć po kolejną lekturę. I kiedy nie da się napisać dobrego tekstu, bo nie będzie dorównywał opisywanemu. I kiedy ze wszech miar liczy się na to, że powstanie kontynuacja. I tak się właśnie teraz czuję.

Moja ocena: 5/6

Śleboda Małgorzata i Michał Kuźmińscy
Wyd. Dolnośląskie
Wrocław 2015


Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawcy.

niedziela, 22 marca 2015

O tym, jak mój stos zamiast maleć, rośnie. Czyli co nowego

Tak jakby kupowanie zaczęło zwalniać, ale jednak udało się i w marcu skompletować całkiem konkretny stosik. Mam ambitny plan nie kupić żadnej książki w kwietniu, taki tam krótki Buy Book Ban, nie wiem tylko, na ile uda mi się to zrealizować.

Kupiłam właściwie tylko trzy z poniższych pozycji (brawo, Paulina), jedną dostałam i dwie pożyczyłam z biblioteki, z którą przeprosiłam się po dłuższym czasie. Niektóre pozycje pojawiły się w moim życiu nieco z zaskoczenia, do jednej doprowadziła mnie lektura powieści Między książkami, jedna będzie mi bardzo potrzebna w pracy, a jedna to typowa pocieszka. A oto, co dołączyło do mojego stosu do przeczytania w miesiącu marcu:



1.       Musimy porozmawiać o Kevinie – Lionel Shriver – wynik emocjonalnej wizyty w Taniej Książce po baaaardzo ciężkim dniu. Książka przeżywała swoje 5 minut po premierze, a ostatnio chyba w związku z filmem. Czytałam same dobre recenzje tej powieści, chociaż temat jest trudny, zatem ta pozycja poczeka na chwile, kiedy będę psychicznie gotowa na mózgotrzep.
2.       Blask Fantastyczny – Terry Pratchett – pożyczona z biblioteki, bo ostatnio (czytaj: od stycznia) chce mi się czytać więcej fantastyki, ale wszystko co mam w domu jest wielkie i grube. A po dwóch tygodniach gruchnęła wiadomość, że Terry już więcej nic nie napisze… Więc teraz patrzę na tą książkę ze smutkiem.
3.       Pijąc kawę gdzie indziej – ZZ Packer – z tą książką mam typowy love-hate relationship. Kiedyś ktoś mi ją polecił, chyba na Biblionetce, akurat wpadła mi w ręce w Taniej książce, więc kupiłam. Zaczęłam czytać, ale zupełnie mi nie podeszła, więc oddałam na Podaju. Po latach czytając Między książkami ten tytuł znów wypłynął, i znów zaintrygował. Leżał w bibliotece. Jestem po lekturze dwóch opowiadań i widzę teraz, że do niektórych lektur trzeba dojrzeć.
4.       Śleboda – Małgorzata i Michał Kuźmińscy – kryminał od Wydawnictwa Dolnośląskiego. Jestem właśnie w połowie lektury i wrażenia są bardziej niż pozytywne. Ale cicho sza, będzie recenzja, to się dowiecie.
5.       Szkatułka pełna Sahelu – Mirosław Kowalski – bardzo miły Autor skontaktował się ze mną ostatnio, pogrzebałam po Internetach i wyszło mi, że to lektura bardzo w moim guście, a traktująca o temacie mi jednak prawie zupełnie obcym, bo o Afryce. Jeśli jest jakiś marginalizowany bardziej niż Ameryka Południowa kontynent, to jest nim właśnie Afryka. Toteż kupiłam, zajrzałam do środka z lekka obawą, bo słabo się znamy, a tam kolorowe zdjęcie wielbłądów. Nic, co ma kolorowe zdjęcie wielbłąda w środku, nie może być złe. Więc teraz książka leży na szczycie stosu do przeczytania i zaraz po nią sięgnę.
6.       Anatomia kłamstwa – Philip Houston, Michael Floyd, Susan Carnicero, Don Tennant – reklamowana „Agenci CSI pomoga ci wykryć kłamstwa” – bardzo przystępnie napisana i kompetentna książka o kłamaniu. Żadnych cud sztuczek, za to masa doświadczenia i nauki. Jestem już po, zamierzam ją sobie teraz powolutku przyswajać. Polecam każdemu, kto gada z ludźmi w robocie i usiłuje cos z nich wyciągnąć. Czyli każdemu.
Na przestrzeni ostatnich dwóch miesięcy znów się przyssałam do księgarni z ebookami, i efektem tego są trzy nabytki które wirtualnie kurzą się na moim Kundlu:

Czarnobylska modlitwa – Swietłana Aleksijewicz – z wyd. Czarne, więc brałam w ciemno bez czytania jakiejkolwiek recenzji. Zaliczają mnie do pokolenia Czarnobyla, katastrofa, jaka miała miejsce w 1986 roku, co jakiś czas wypływa w mediach. Chciałabym wreszcie poczytać, coś, co da mi bardziej konkretną, albo chociaż usystematyzowaną wiedzę na ten temat.
 
Podróż na sto stóp – Richard C. Morais – ponoć i film dobry, i książka dobra. Może i nie musiałam mieć tej książki już teraz, zaraz, ale 1. Nie oglądnę filmu, jeśli najpierw jej nie przeczytam, 2. Dobrze mieć na podorędziu takie cieplutkie, sympatyczne coś na chandrę, prawda?


Babska stacja – Fannie Flagg – tego to już zupełnie nie umiem wyjaśnić, chyba zadziałała magia reklamy. Znaczy, autorkę bardzo lubię od czasu, gdy przeczytałam Smażone, zielone pomidory, ale nie czuję, że musiałam ją mieć akurat teraz a nie, powiedzmy, za dwa miesiące. Typowy przykład
impulsywnego kupowania, gdy jest fajna promocja. I dlatego już nie wchodzę na strony moich ulubionych sklepów. Słaba jestem.

wtorek, 17 marca 2015

Romansidła kontra prawdziwe życie

Kiedy zaczynałam czytać Romans to moja praca, myślałam, że to typowy chick-lit, tymczasem okazało się, że sięgnęłam po autobiografię. No bywa.

Patience Bloom od liceum pasjami czyta romanse wydawnictwa Harlequin. Po latach zdobywa pracę, która poleca na… czytaniu romansów wydawnictwa Harlequin. To najbardziej znane wydawnictwo koncentrujące się na powieściach „dla pań” zatrudnia Patience, początkowo jako tymczasowego pracownika, później już jako pełnoetatowego członka zespołu.

Ale zanim do tego dojdzie, bohaterka (i jednocześnie autorka) przejdzie przez wszystkie stopnie edukacji, przeżyje nie jedną dobrą i nie jedną zła chwilę, kilkakrotnie zmieni pracę, i przede wszystkim – będzie uparcie, żywiołowo i stale poszukiwać Księcia z Bajki. Znanego również jako Ten Jedyny. Zaiste, miłosne perypetie Patience to materiał na niejedną powieść. Opowiedziana z humorem i sporym dystansem do siebie litania randek i nieudanych związków kryje jednak pod warstewką żartu gorzką prawdę o tym, jak trudno jest znaleźć miłość, jak wiele nieraz złych rzeczy musi nas spotkać, by na końcu zagrały fanfary i abyśmy potem żyli długo i szczęśliwie. Błyskotliwe porównania bohaterów romansideł z rzeczywistymi facetami bawiły mnie do łez.

Nie powiem, aby przeżycia narratorki były mi jakoś szczególnie bliskie czy znane z autopsji, osobowości mamy zupełnie inne, wiele rzeczy, które ona zrobiła, mnie nigdy nie przyszłyby do głowy. Ale mimo to bardzo ją polubiłam, i mimochodem w każdej wolnej chwili sięgałam po jej opowieść, by dowiedzieć się, co dalej. Pani Bloom ma olbrzymi dystans do samej siebie, a swojego uwielbienie dla romansów (i bądźmy szczerzy – literatury w ogóle) nie ukrywa, ale jednocześnie potrafi się z niego śmiać, przyznając jednocześnie, jak wiele te cieniutkie powieści dla niej znaczą, jak wiele pomogły jej przetrwać. Tego typu literatury wielu z nas się wstydzi  - w tym pisząca te słowa! Czytywałam harlequiny na studiach, i nie wykluczam, że poczytam w przyszłości (niedalekiej), ale chyba nie znalazłabym w sobie odwagi cywilnej, by czytać je w autobusie. Miałam nawet pewne opory w czytaniu tej pozycji z jej lekko cukierkową, błękitną okładeczką. Ale nie żałuję nawet chwili spędzonej na tej lekturze (no dobra, trochę żałuję, że część trzecia nie była nieco bardziej zwięzła, chociaż to może tylko moja wewnętrzna stara panna tak mówi) – to było dokładnie to, czego mi było teraz trzeba – zabawne, lekkie i z dużą ilością odniesień do literatury. A przy tym nie takie głupie.

Moja ocena: 4,5/6

Patience Bloom Romans to moja praca
Tłum. Marzenna Reyher
Wyd. WAB
Warszawa 2014


Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawcy.

Na gościnnych występach

Z radością zawiadamiam, iż wczoraj zagościłam z moim programem artystyczno-satyrycznym w pewnym wyjątkowym mieście - Mieście Książek.

Serdecznie zapraszam i dziękuję Padmie za zaproszenie.

PS Teraz w sumie mogę się zwijać z blogiem - Padma mnie kojarzy, Bazyl mnie kojarzy, Tramwaj mnie kojarzy - cele osiągnięte :D

sobota, 14 marca 2015

Kolejna świetna powieść Hosseiniego

Dawno, dawno temu… nie, to nie będzie bajka. Rodzeństwo Abdullah i Pari są sobie szczególnie oddani. Mieszkają w chacie z błota, gdzieś w Afganistanie, ich mama nie żyje, a ojciec ożenił się ponownie z poczciwą, lecz zmęczoną życiem kobietą. W wyniku splotu okoliczności i sytuacji rodzinnej dzieci zostają rozdzielone, a Pari odtąd wychowywać się będzie jak księżniczka, zapominając powoli o swoim bracie. Część ich historii poznajemy z listu wuja dzieci – Nabiego, który na łożu śmierci opowiada rodzinną historię z poleceniem, by przekazać go dziewczynce. Ta w tym czasie nie mieszka już w Kabulu, a w Paryżu. Wiadomość przekazać musi pewien grecki lekarz, i jednocześnie uporać się z własnym życiorysem.  Inny członek rodziny po latach trafia do Stanów Zjednoczonych, jeszcze inny do Pakistanu. Na miejscu rosłego dębu, gdzie ta historia się zaczęła, zły człowiek buduje wielki pałac. Na inny kontynent rzuca również los małych sąsiadów Pari z Kabulu, który po latach odbywają podróż do ojczyzny pochodzenia i każdy na swój sposób doświadcza okropieństw wojen i kryzysów targających Afganistanem. Każdej z tych osób przypadnie fragment tej samej opowieści, którą snuje z właściwym sobie talentem Khaled Hosseini.

Autor jest lekarzem amerykańskim pochodzenia afgańskiego, toteż trudno się dziwić, iż w swoich opowieściach powraca wciąż i wciąż ze zniszczonego kraju ogarniętego konfliktami wewnętrznymi i zewnętrznymi, i który mimo emigracji wciąż daje się być mu bliski. Jednak Hosseini pisze o rzeczach uniwersalnych; chociaż jego bohaterowie żyją lub pochodzą z Afganistanu, a losy ich łączą się z historią tego kraju, to pod powierzchnią fascynującej afgańskiej opowieści są problemy takie, jak wszędzie indziej.

Tym wyraźniej widać to w I góry odpowiedziały echem w której autor rozsypał swoich bohaterów na trzy kontynenty, przedstawiała nam kolejnych bohaterów, niejednokrotnie zmieniał narratorów, USA zamieniał na Afganistan, by zawędrować do Grecji, do Francji i znów do Afganistanu, ale w innym okresie. I gdyby Hosseini chciał inaczej zatytułować swoją powieść, tytuł mógłby brzmieć „Piekło jest wybrukowane dobrymi chęciami”. Każde z bohaterów doświadcza pewnej traumy, straty, braku – jedni wiedzą, jaki jest powód tego stanu, inni do końca życia będą cierpieć, nie wiedząc, dlaczego. Ale praktycznie każdy dopuścił się lub stał się ofiarą cudzej chęci niesienia pomocy. Pomocy, o którą nikt nie prosił. A kiedy darczyńca zmienia zdanie, lub kiedy pomoc okazuje się być większym brzemieniem niż byłby jej brak, tym większe jest cierpienie ofiary, i poczucie winy samozwańczego wybawiciela. I nie mają znaczenia czasy, miejsce i osoby dramatu.

Khaled Hosseini napisał do tej pory trzy książki, wszystkie trzy są prawdziwymi arcydziełami. Pisze wolno, a gdy po dłuższej przerwie ofiarowuje czytelnikom kolejną książkę, ma się pewność, że ponownie zachwyci nas swoim stylem, jednocześnie dając nam emocjonalny wycisk. I żadnych odpowiedzi na koniec.

Moja ocena: 5/6

Khaled Hosseini I góry odpowiedziały echem
Tłum. Magdalena Słysz
Wyd. Albatros A. Kuryłowicz

2013


Kolejna książka przeczytana ze stosika "12 książek na 2015 rok" - jeszcze nie wiem, co wybiorę w marcu (tak, to była lutowa lektura)

środa, 4 marca 2015

Historia pana A.J. Fikry

To była jedna z tych książek, o których, gdy tylko się usłyszy, naraz pragnie się je przeczytać. Stosunkowo krótka, o oryginalnie brzmiącym tytule oryginalnym, który dosłownie można przetłumaczyć jako „Zbeletryzowana biografia A.J.’a Fikry”, dotyczy tego, co miłośnicy książek kochają najbardziej – książek.

A.J. prowadzi księgarnię w niewielkim miasteczku na wyspie, gdzie poza sezonem turystycznym klienci nieczęsto zaglądają w poszukiwaniu lektury. W ogóle kiedy go poznajemy, A.J. jest w raczej kiepskim momencie swojego życia – niedawno został wdowcem, po stracie żony nie tylko on sam kiepsko sobie radzi z rzeczami takimi jak jedzenie i ogarnianie świata, ale i jego księgarnia kiepsko przędzie – to Nicole radziła sobie z klientami. Ponadto ktoś kradnie drogocenny egzemplarz książki Edgara Allana Poe, za to kilka dni później w swojej księgarni znajduje porzuconą dziewczynkę, Maję. A potem lata lecą…

Między książkami to jedna z tych sympatycznych obyczajówek o książkach i księgarniach, czytelnikach i mocy słowa pisanego, które świetnie działają na zmęczenie, stres lub okresy nieczytania. Nie wiem dlaczego, ale księgarnia z mrukliwym właścicielem i społeczność, która powoli acz konsekwentnie zaczyna się wokół niego kształtować, działała jak kompres. Ktoś mógłby powiedzieć, że chwilami powieść ta jest nieprawdopodobna, i może tak jest, a może po prostu za bardzo stąpamy po ziemi, by uwierzyć, ze świat nie jest tak do końca logiczny. Na pewno przeszkadzała mi tutaj tylko jedna rzecz – zbyt duża ilość wątków, które autorka wcisnęła na te 260 stron, przez co chwilami akcja musiała przyspieszać, by kosztem szczegółów z życia jednych opisać chociaż trochę życie innych bohaterów. Z drugiej strony liczbę odniesienia do innych książek to właśnie to, czego trzeba, by na powrót wrócić na tory czytania, i powiększyć trochę swoją listę „Do przeczytania” (między innymi dzięki autorce wróciłam do książki, którą kiedyś miałam na półce, ale oddałam, bo mi się nie podobała. Teraz pożyczyłam ją z biblioteki i podoba mi się bardzo).

Nie jest to jedna z pięciu, ani nawet dziesięciu najlepszych książek jakie przeczytałam  w życiu, ale wniosła ona w moje życie sporo ciepła, magii i książek do przeczytania. Była jak człowiek, niepozbawiony wad, czasem nawet wielu, ale przez to bardziej ludzki i bliski. I cieszę się, że mam ją na półce, bo wiem, że będzie mi kiedyś jeszcze służyła jako kompres.

Moja ocena: 4,5/6

Gabrielle Zevin Między książkami
Tłum. Łukasz Witczak
Wyd. WAB

Warszawa 2014

niedziela, 1 marca 2015

Podsumowanie lutego

Dopiero co kończył się styczeń, a tu już luty zbiera manatki , żegna się i wychodzi. Toteż przychodzi czas na podsumowanie czytelnicze tegoż miesiąca. W lutym przeczytałam 5 książek, czyli nieco mniej niż w styczniu, jednak wydaje mi się, że ciężar gatunkowy (oraz ciężar wagowy) lektur z ubiegłego miesiąca wyrównuje moje osiągnięcia w tym temacie ze stycznia. Czyli było coś, co smakowałam przez dłuższy czas, czyli Paryż w czasach belle epoque oraz coś, co było zwyczajnie grube, jak Blackout. Pośród przeczytanych znalazły się dwie pożyczki,  które już bardzo długo czekały na swoją kolej, jedna książka recenzencka oraz dwie zakupione w tym roku. I jedno przykurzątko w drodze.

W lutym przeczytałam:
1.       Cicho, weśnie Donny Leon – to, co najlepsze w tych książkach, o czym wspominam za każdym razem, gdy piszę o powieściach kryminalnych tej autorki, to Wenecja widziana oczyma jej mieszkańca, a nie turysty. Chociaż wygląda na to, że pierwsze tomy są najlepsze. 4/6
2.       Paryż miasto sztuki i miłości w czasach belle epoque Młagorzaty Gutowskiej-Adamczyk  i Marty Orzeszyny. Piękna opowieść o mieście, które dopiero od niedawna, aczkolwiek skutecznie, zaczyna   mnie do siebie przekonywać. Wydane w obłędnej serii, z której powiadam książkę o Nowym Jorku. Zdecydowanie ewenement na naszym rynku wydawniczym. 5/6
3.       Zostań,jeśli kochasz Gayle Forman – ze względu na premierę filmu ostatnio było tej książki i odniesień do niej całkiem sporo wokół. Dałam się złapać na PRowy lepiec, kupiłam, przeczytałam. Wystarczy chyba, jeśli napiszę, że tą około 200-stronicową powiastkę czytałam przez jakieś dwa tygodnie. 2,5/6
4.       Blackout MarkaElsberga – powieść którą na swoje potrzeby określam jako „katastroficzną”, której zdecydowanie najsilniejszym atutem jest, iż dzieje się w Europie, oraz, że autor naprawdę przyłożył się do tematu. Przerażająca opowieść o tym, co kilka dni bez prądu na całym kontynencie może zrobić ze światem, który znamy. 5,5/6
5.       Między książkami Garbielle Zevin – jednak z książkę kupionych pod wpływem YouTube’a, i nie żałuję, chociaż niektóre elementy mogłyby być lepsze. Zevin stworzyła przyjemną, chwilami smutną, opowieść o małej księgarni, samotnym człowieku i o tym, że nasze życie nie zawsze wygląda tak, jak planowaliśmy, ale nie znaczy to, że nie jest dobre.  4,5/6
Ponadto na miesiąc luty wyznaczyłam sobie ze stosika „12 książek na 2015 rok” powieść Khaleda Hosseiniego I góry odpowiedziały echem. W chwili, gdy piszę te słowa, zostało mi jeszcze około 150 stron tej wspaniałej powieści, ale nie spieszę się lekturą do północy, bo nie ścigam się, a nie chcę, aby w pośpiechu coś mi umknęło. Genialna książka, i warto jej poświęcić tyle, czasu, ile tylko można. Gdyby nie wyzwanie Kaś, pewnie dalej leżałaby na półce i czekała na swoją kolej.


I tylko zastanawiające jest, dlaczego ten stosik do przeczytania, który mam obok biurka, nie maleje…