A niech mnie książka pochłonie!

Są książki, które się czyta.

Są książki, które się pochłania.

Są książki, które pochłaniają czytelnika.

Ten chyba jeden z najsłynniejszych cytatów z książki Marii Pruszkowskiej „Przyślę panu list i klucz” jest prawdopodobnie najlepszą recenzją, jaką można tej książce napisać. Bo zaraz po tym, jak przybyła do mnie z Poznania – w tym miejscu składam głębokie i pełne uszanowania i wdzięczności podziękowanie dla Renaty, która umożliwiła mi tę fascynującą lekturę, i która zgodziła się posłać swoją ulubioną książkę, której nie sposób dostać nigdzie, na drugi koniec Polski do obcej osoby – są jeszcze tacy ludzie na świecie! – otóż, kiedy już książka przybyła do mnie z Poznania, Paulinka, niepomna na egzamin z Bardzo Ważnego Przedmiotu, przystąpiła do natychmiastowej konsumpcji, która zakończyła się po jakiś 4 godzinach przekrwionymi oczyma i westchnieniem człowieka, który po tygodniu na pustyni dorwał się w końcu do sadzawki z wodą, wychłeptał ile się dało, a teraz z rozrzewnieniem wspomina tą chwilę ulgi, kiedy zaczynał pić…

A teraz stoję przed wyzwaniem napisania recenzji tej książki i to już jest spory problem. Bo jak tu dobrze wyrazić, że coś jest idealne, i nie uszczknąć ani odrobiny z tego ideału. I jak nie powielić tego, co już tylu przede mną napisało? Że to po prostu dobre jest.

Przede wszystkim trzeba powiedzieć, że większość z Was już ją czytała, a jeśli nawet nie, to czytała zapewne masę jej recenzji. Z tego co się orientuję, wszystkie entuzjastyczne. Wszystkie zachęcające. Wszystkie odsyłające do tej obowiązkowej lektury dla każdego „maniaka czytania”, jak to w dedykacji określiła autorka. Wróć, jak Nas w dedykacji nazwała autorka. Bo to jest książka o nas i dla nas – maniaków, książkoholików, bibliofilów, perwersyjnych wielbicieli słowa pisanego, literackich oszołomów. W skrócie pisząc (zgodnie z regułami sztuki pisania recenzji) – „Przyślę panu list i klucz” to opowieść o czytającej rodzinie. Tata czyta, czytają córki, czyta przekabacona w końcu mama, czytają wujowie, czytają kuzynki. I to czytają pasjami, nagminnie, wszystko jak leci, codziennie. To właściwie pochwała czytelnictwa i wszystkiego, co z nim związane. Czytanie przy jedzeniu. Czytanie na wakacjach. Trudny wybór lektury do pociągu. Wczuwanie się w postacie, o których się czyta. Turnieje z wiedzy o twórczości Sienkiewicza. Niezrozumienie otoczenia, kiedy chce się swoją pasją zainteresować innych. Osamotnienie, kiedy skończy się genialna książka genialnego autora, a następną ojciec przywiezie dopiero za tydzień… Któż z nas tego nie zna, moi drodzy? Kto z nas nie płakał chociaż raz nad niedolą bohatera literackiego? Kto nie okazał się gburem, gdy zamiast nawiązywać interakcje z otoczeniem zagłębiał się w lekturę? Kto z nas… a z resztą. Mogłabym opowiedzieć Wam całą książkę, ze szczegółami, a wy i tak musicie to przeczytać, aby poczuć klimat. Musicie, to jest wasz książkowy obowiązek. Wszystkie postacie literackie patrzą na Was, toteż ich nie zawiedźcie.

Podsumowując, pragnę, jak rzesza blogerów przede mną, wyrazić dziki wręcz entuzjazm i absolutną zachętę do sięgnięcia po „Przyślę panu list i klucz”. Wierzę, że się wam spodoba. Wróć, wiem, że tak.

Moja ocena: 6/6

Maria Pruszkowska „Przyślę panu list i klucz”

Wyd. Morskie

Gdańsk 1972

Książka przysłana mi przez Renatę i piękna poznańska pocztówka :) Dziękuję!