Filmy mojego życia

Miałam swego czasu fazę na czytanie literatury latynoamerykańskiej, która wiązała się głównie z przygotowaniami do egzaminu z tejże. Przyznaję bez bicia, że był to chyba najprzyjemniejszy egzamin w moim życiu (trzeba było opowiedzieć i dodać własny komentarz do jednej z przeczytanych książek), a i samo przygotowywanie do niego wspominam bardzo przyjemnie (polegało to na czytaniu samodzielnie wybranych książek z listy). Dlatego postanowiłam otworzyć nowy cykl wpisów na blogu, dotyczących właśnie literatury pochodzenia iberoamerykańskiego. Będą to wpisy o książkach, które mnie zainteresowały, zachwyciły lub odstręczyły. Ponieważ większość z nich czytałam już chwilę temu, to będą raczej krótkie impresyjki niż właściwe recenzje. Postaram się również, aby dotyczyły powieści mniej znanych szerszemu gronu, które jednak warto rozpropagować. Mam nadzieję, że Wam się to spodoba.

Na pierwszy ogień biorę dziś „Filmy mojego życia” Alberto Fugueta. Młody mężczyzna, z pochodzenia Chilijczyk, w samolocie poznaje kobietę. Ta opowiada mu o ciekawym przedsięwzięciu, które polega na spisaniu tych filmów, które okazały się w jakiś sposób kluczowe dla życia bohatera – takie, które wpłynęły na jego życiowe wybory, które oglądał w ważnych momentach życia, takie, z którymi ma szczególne wspomnienia.

Poprzez filmy przywoływane przez bohatera poznajemy historię jego rodziny, chilijskich imigrantów mieszkających w Kalifornii, gdzie główny bohater spędza pierwsze lata swojego życia. Lata bezstresowe, przyjemne, kolorowe i słoneczne. Jednak jego najbliżsi, których portretuje jako grupę dosyć ekscentrycznych ludzi o zdecydowanych poglądach politycznych, postanawiają powrócić do ojczyzny na wieść o puchu wojskowym w Chile w 1973, w wyniku której do władzy na kolejne 16 lat dochodzi Augusto Pinochet. Życie w Chile pod rządami wojskowych szybko okazuje się diametralnie różne od tego, jakim do tej pory żył Beltran. Wychowany w zupełnie innej atmosferze i realiach na każdym kroku dostrzega ślady panującego systemu. Jednak ludzie w Chile starają się żyć względnie normalnie, toteż powieść opowiada o jego nowych przyjaźniach bohatera,  pierwszych miłościach, dorastaniu, rodzinie. A wszystko to przez pryzmat kina, które od zawsze, od pierwszego seansu, odgrywa w jego życiu najważniejszą rolę.

Była to chyba jedna z najlepszych książek, jakie przeczytałam wtedy do egzaminu. Autentyzmu powieści dodaje fakt, iż jest ona częściowo autobiograficzna.  Autor z niesamowitą finezją, niekiedy nawet z humorem, opowiada o jednym z najkrwawszych terrorów w Ameryce Południowej. Jednak nie znajdziemy tutaj opowieści o atakach, aresztowaniach, egzekucjach. Na pierwszym miejscu jest młody chłopak i jego rodzina, kontrast między tym czego doświadczali w USA a tym, co spotyka ich w Chile, o dorastaniu, o stosunkach międzyludzkich, o ludziach dobrych i złych. A wszystko to podane w ciekawej konwencji spisu 50 filmów jego życia. Może Wy też pokusicie się o taką listę, która opowie Wasza historię?

W każdym razie ja gorąco polecam każdemu, kto chciałby zapoznać się głębiej z literaturą iberoamerykańską.

 Alberto Fuguet to jednym z najbardziej znanych na amerykańskim kontynencie pisarzy, tworzących w nurcie skontrastowanym z dotychczasową literaturą latynoamerykańską, silnie czerpiącą z realizmu magicznego.  Wraz z Sergio Gomezem stworzył antologię zatytułowaną McOndo (hybryda McDonalda i Macondo z powieście Marqueza „Sto lat samotności”), która reprezentuje właśnie współczesne obejście od realizmu magicznego w literaturze tego kontynentu, który ze względu na swoje doświadczenia powinien teraz tworzyć dzieła silnie oparte na rzeczywistości.

Moja ocena: 4,5/6

Alberto Fuguet „Filmy mojego życia”

Wyd. Muchaniesiada.com

Rok wydania: 2008