197 książek

Dwa tygodnie temu podjęłam się sporego logistycznego przedsięwzięcia, mianowicie postanowiłam raz na zawsze spisać wszystkie nieprzeczytane książki, jakie posiadam. Każdy nieprzeczytany tom z każdej półki, każdą pożyczoną innym książkę, o jakiej pamiętam, niezależnie od tego, czy kupiłam ją w tym roku, czy też kurzy się u mnie od, dajmy na to, siedmiu lat, niezależnie od tego, czy ją kupiłam dostałam, znalazłam lub wygrałam, czy to był prezent czy recenzencka, początek, środek czy koniec serii. Czy leży u mnie w pokoju, czy posiana gdzieś indziej. Beletrystyka i non-fiction. Kryminały, obyczajówki, klasyka. Wszystko.

Wyszło 197 książek. To bardzo dużo, chociaż znam osoby, które mają więcej (lub dużo więcej). To nie będzie post o tym, jak to muszę przestać kupować, jak to mnie gnębi, że tyle ich leży nieprzeczytanych, itd. To będzie post o działaniu.

Cień rąk i telefonu dla dodania dramatyzmu, jakby kto pytał ;)

Działanie rozpoczęłam naprawdę na początku tego roku – wtedy pobieżnie policzyłam nieprzeczytane i wyszło mi około 200. W międzyczasie coś przeczytałam, czegoś się pozbyłam, z drugiej strony wyszukałam kilka tytułów, które należą do mnie ale nie leżą u mnie w pokoju. Wtedy zdałam sobie sprawę, że nie tyle irytuje mnie, że mam dużo nieprzeczytanych, ile fakt, że mam tyle świetnych książek, które chcę przeczytać. Po raz pierwszy naprawdę spojrzałam na swoje regały jak na prywatną bibliotekę, pełną skarbów, które nieraz po latach z zaskoczeniem odkrywam, perełek, którymi okazują się być  lekko zakurzone tomy i tomiki, które już ze dwa razy lądowały na kupie do wyrzucenia, a setki razy na stosiku do przeczytania.

A zatem najpierw liczenie, potem uświadamianie sobie. A wreszcie najważniejsze – czytanie. Dziś okazało się, że od początku roku przeczytałam sześć swoich starych książek, to więcej niż przez cały rok uczestniczenia z wyzwaniu Z Półki. W ogóle wyzwania mnie jakoś nie motywowały, nawet, z przykrością stwierdzam, „12 książek na 2015 rok” – czytam wszystko spoza tego stosika. To jak to się dzieje, że czytam swoje książki, zamiast pożyczać czy kupować nowe? Po pierwsze – dalej pożyczam i kupuję nowe. Mniej tego robię, nie boję się oddać nieprzeczytanej, i jeżeli nie mogę wytrzymać – kupuję coś nowego. Zatem, co się zmieniło? Sposób kupowania. Już nie szybkie klikanie w internetowej księgarni, nie wchodzenie do tych realnych z nastawieniem „kupię sobie dziś książkę, bo miałam zły dzień”, „rabat 30 % szkoda nie skorzystać” lub „wczoraj zainteresowałam się tym tematem, dziś zbuduję na ten temat bibliografię”. Każdy zakup monitoruję – wpisuję na listę, zaznaczam cenę i czy była to papierowa kopia czy ebook, a po przeczytaniu oznaczam kolorem. Za dużo kupionych – idę dalej i blokuję zakupy. Ogłosiłam sobie na kwiecień book buying ban (mimo, że w Dniu Książki są zawsze fajne przeceny) i mimo tego, iż nie było łatwo, miesiąc ma się ku końcowi, Bonito zrobiło obniżkę, podobnie Matras i Empik, a ja daję radę.

Po pośród 197 książek znajdzie się zwykle nie jedna z każdego lubianego przez mnie gatunku. I każdy potencjalny zakup mogłam odłożyć w czasie w ten sposób, że znajdowałam coś podobnego na moich półkach lub na Kindlu. Zawsze. Ostatnio zrobiło się głośno o książce „Magia sprzątania”, którą chciałabym mieć w papierowej wersji. Jednak akurat był Ten kwiecień. Za to na czytniku czekała „At Home with madame Chic” Jennifer L. Scott. Zatem zamiast japońskiej książki o sprzątaniu przeczytałam amerykańską o organizacji domowego życia. I nie żałuję, bo znalazłam w niej akurat to, czego mi było potrzeba.

Inny przykład. Młodzieżówka „DUFF. Ta brzydka i gruba” pojawiła się w księgarniach w związku z filmem, jaki na jej podstawie nakręcono. Słyszałam o tej powieści na amerykańskim booktubie kilka miesięcy temu, zatem pierwszą reakcją, gdy zobaczyłam ją u nas, było maszerowanie do kasy. Powstrzymałam się, ale przez kolejne kilka dni myślałam o zakupie. Dziś już, już miałam się złamać, pomyślałam – przecież naprawdę bardzo chcę ją teraz przeczytać, myślę o niej od kilku dni. Ale zgadnijcie co? Wpisałam ją do jednej z tych internetowych wyszukiwarek rekomendujących książki na podstawie konkretnego tytuły (na przykład What Should I Read Next) – na uzyskanej liście znalazłam co najmniej trzy, które już mam na półce.

Coraz częściej jednak odrzuca mnie od kupienia nowej książki. Wiem, że radość z zakupu będzie niewspółmiernie krótka w porównaniu z miesiącami lub latami przykrości, że nie da się tych wszystkich książek przeczytać na raz. Że doba ma tylko 24 godziny, i większość z tych godzin pochłania praca, sen, nauka i inne zainteresowania.

Na pewno dalej będę kupować książki. Na pewno za niedługo się złamię i „DUFF” wyląduje w mych rękach. Ale mimo to czuję, że teraz jest inaczej. Że zamiast dzikiego pędu jest świadomy zakup i celebrowanie tego, co już mam. Te 197 książek przestało być zwartą masą – teraz każda ma swój numerek na liście, każda została wzięta do ręki, nad każdą się zastanowiłam („Będę to jeszcze czytać?”). I tak samo będę teraz postępować z dopiero zakupionymi tomami.