Grimes tym razem straszy i przeraża

Na nową Marthę Grimes polski wydawca kazał nam czekać dobrą chwilę. Tak dobrą, że niemalże zamówiłam kolejne tomy w oryginalnej wersji językowej, i nie byłam jedyną wielbicielką przygód Jury’ego i Planta, która brała to pod uwagę. Wreszcie, kiedy Przystań nieszczęsnych dusz ukazała się w księgarniach, trafiła akurat na moment, gdy nie było za co jej kupić (ja wiem, że książka to nie tylko papier i atrament, ale 40 zł za 230 stron kryminału to trochę dużo). A potem ciągu jednego tygodnia dwie dobre dusze mi ją sprezentowały. Wreszcie mogłam wrócić na angielską prowincję i wraz z moim ulubionym nadinspektorem Scotland Yardu ścigać kolejnego mordercę.

W okolicach hrabstwa Devon i Kornwalii zamordowane zostają dzieci. Zawsze w chwili, gdy są same, zawsze wtedy, gdy powinny być gdzie indziej, zawsze takie, których w domu i okolicy nikt nie lubił. Ponieważ 10-latki nie mogły jeszcze zaszkodzić nikomu na tyle, by sprowadzić na siebie zemstę, policja podejrzewa, iż za serią morderstw stoi psychopata. Lokalny gliniarz w typie Brudnego Harrego podejrzewa, że zabójcza seria może mieć związek ze sprawą sprzed lat, i w tym kierunku rusza śledztwo. Najważniejsze jednak to skupić swoje działania na ochronie lady Jessiki, jedenastoletniej dziedziczki fortuny, gdyż to właśnie ona może stać się kolejnym celem ataku.

Ten tom jest o wiele mroczniejszy niż poprzednie. Do tej pory czytało się Grimes jako lekki kryminał z żartobliwymi wtrąceniami i elementami komedii przypadków. Tym razem autorka poszła w typowy thriller, osadzając fabułę na zamglonych wrzosowiskach, mordując dzieci, tworząc powiązania z dawną nierozwiązaną sprawą morderstwa matki dwojga dzieci, i ograniczając do minimum występy dwójki najzabawniejszych drugoplanowych postaci – ciotki Agathy i sierżanta Wigginsa. Wprowadza za to na scenę ponurego lokalnego policjanta Macalvie’go,  który wszystko wie najlepiej.

Z przykrością stwierdzam, że jest to jak dotąd najsłabsza część cyklu. Fabuła rozwija się leniwie, Jury musi ustąpić miejsca owemu Macalviemu który z jakiejś racji urósł do miana głównej postaci, autorka co chwilę przeskakuje z wątku na wątek, a rozwiązanie okazuje się być nie tak zaskakujące, jak by mogło być. Właściwie wiele domyśliłam się już w połowie, ale też pozostały na końcu pewne nie wyjaśnione kwestie, niedopracowane szczegóły. To wszystko, plus tylko JEDNA scena z ciotką Agathą, pozostawiła mnie po lekturze z lekkim rozczarowaniem – i co, i już? Może nie było źle, ale naprawdę mogło być lepiej.

Martha Grimes Przystań nieszczęsnych dusz

Tłum. Agnieszka Sobolewska

Wyd. WAB

Warszawa 2013