Jesień buja nad Szkocją

Jesienny Edynburg o tyle ma sens, że właściwie całe nasze popularne wyobrażenie o pogodnie w Szkocji sprowadza się do iście jesiennych elementów: wiatru, deszczu i szarych chmur. Tyle tylko, że jesień w Edynburgu McCall Smitha jest, jak cała jego opowieść, bardzo optymistyczna i słoneczna. Za to go lubię, i dlatego w chwilach doła i jesiennej chandry sięgam po kolejne tomy z serii Scotland Street 44.

Miłość buja nad Szkocją zabiera nas z powrotem do pewnej kamienicy w Edynburgu, zamieszkanej przez niezwykle barwny garnitur osobowości. Jednak tym razem sytuacja jest trochę zmieniona – autor pozbył się niektórych postaci, wprowadził w ich miejsce nowe, zaś bohaterowie do teraz marginalni zyskali nieco więcej miejsca i zdołali nam opowiedzieć swoje własne historie. Przede wszystkim nie ma już Bruce’a, którego, jak sam autor twierdzi, nikt nie lubił (to prawda). Jego była współlokatorka, Pat, musi zaś poszukać nowego lokum, w którym spotkają ją pewne niemiłe przygody. Domenika nie będzie w tym tomie zabawiać innych bohaterów ciekawą rozmową, gdyż udaje się do cieśniny Malakka badać społeczność piratów. Do jej mieszkania tymczasowo sprowadza się nieco oschła na pierwszy rzut oka Antonia, która niestety nie zastąpi biednemu, samotnemu Angusowi jego elokwentnej przyjaciółki. Cyryl przeżyje straszną przygodę, Duża Lou się sparzy, zaś Matt dalej będzie próbował stać się mniej ciapowaty. Irene wciąż będzie irytować swoim przemądrzałym charakterem, wspomagając tym niechcący Stuarta do wzmocnienia swojej asertywności. A Bertie, kochany Bertie, odniesie kilka sukcesów, chociaż on wolałby być zwykłym chłopcem.

Ten tom podobał mi się bardziej niż poprzedni. Widać było myśl przewodnią wszystkich historii, które łączyła miłość, choć nie zawsze miłość romantyczna. Czasem będzie ona niespełniona, czasem nieszczęśliwa, czasem będzie to miłość do człowieka, innym razem do psa, do swojej pracy, do samego siebie. Było tu też kilka smutnych chwil, były historie nie zawsze wesołe, chociaż jak zwykle Alexander McCall Smith nawet z szarych, smutnych doświadczeń ludzkich potrafi wykrzesać nadzieję i optymizm na przyszłość. Czytając Miłość buja nad Szkocją sama miałam okazję pobujać trochę w obłokach, unieść się ponad codzienne smutki i spędzić kilka miłych wieczorów w gronie literackich przyjaciół. No i pośmiać się z finału pirackiej przygody.

Moja ocena: 5/6

Alexander McCall Smith Miłość buja nad Szkocją

Wyd. Muza

Warszawa 2011

Książka przeczytana w ramach wyzwania Trójka e-pik (odległy wątek morza/oceanu).