Nora Roberts "Portret w bieli"

„Portret w bieli” to klasyczny romans nieocenionej królowej tego gatunku – Nory Roberts. Fabuła nie odbiega od 50 innych książek tej autorki, i pewnie z 500 książek z tego gatunku. Oto mamy piękną, młodą, silną kobietę i przystojnego, inteligentnego mężczyznę. Ona czuje coś do niego, on do niej. Zaczynają się umawiać. Następnie jedno z ich (nie zdradzę które, żeby nie psuć niespodzianki ;)) stwierdza, że jednak nie mogą być razem, wszystko na moment diabli biorą, po czym wybucha happy endem jak to w amerykańskich romansidłach – na różowo, z konfetti, serpentynami, balonami i ciasteczkami w kształcie serduszek. I z malutkim geranium.

Żarty żartami, ale jest to na pewno najlepsza z dotychczas przez mnie przeczytanych książek pani Roberts. Streszczony powyżej schemat, owszem, jest, ale właściwie dlatego za każdym razem sięgam po tego typu książki – nie chce mi się czytać tego samego raz jeszcze, ale jednocześnie nie mam siły zmierzyć się z zupełnie nową fabułą. Poza tym, zawsze mam obiecane szczęśliwe zakończenie, więc nie musze się denerwować, że bohaterom się nie uda. Natomiast miłym zaskoczeniem było to, że fabuła dzieje się w 2009 roku, czyli jakby nie patrzeć, współcześnie. Do tej pory czytałam książki tej autorki, które zostały napisane w latach 90. i wcześniej. Co było widać po stylu życia, ale i po samych sylwetkach bohaterów. Starsze bohaterki romansów były często wojującymi feministkami, w porównaniu z tymi dziewczynami, które występują w Kwartecie Weselnym (tak, są jeszcze 3 części cyklu, Nora Roberts raczej nie lubi pisać książek „wolnostojących”) – te ostatnie bardziej przypominają atmosferę „Seksu w Wielkim Mieście”. Również główny bohater powieści odstaje trochę na tle swoich poprzedników – w pozytywnym sensie. Nie mamy już mięśniaka, ogorzałego od słońca, z cierniem w sercu, który powoduje zgorzkniałość – która z kolei może tylko złagodzić nasza heroina (laska, nie narkotyk). W „Portrecie w bieli” mamy też cztery przyjaciółki prowadzące własny biznes, ale nie ma w tym już tego elementu walki z całym światem, który pojawiał się w poprzednich książkach w podobnych sytuacjach. Ot zwykły kapitalizm, trzeba pracować, żeby mieć, a nie – kobiety same sobie nie poradzą, jak one dadzą radę itd.

Bardzo podobała mi się okładka tej powieści. Nie rozumiem, dlaczego większość romansideł musi mieć takie koszmarne, kiczowate okładki – przecież jest to literatura dla kobiet, a kobiety lubią to co ładne. Okładka chyba po to jest projektowana, aby pomóc sprzedać książkę, a większość z tych które do tej pory widziałam, krzyczała „Nie kupuj mnie, bo jeszcze ktoś zobaczy”. Z takim wydaniem jak na zdjęciu można spokojnie jechać autobusem i nie obawiać się kpiących spojrzeń.

Podsumowując – polecam kiedy ktoś ma ochotę na dobry, współczesny romans.

Moja ocena: 5/6

Książka przeczytana w ramach wyzwania Trójka e-pik.