Relacja z wycieczki do Wrocławia

Wrocław to jedno z tych niewielu polskich miast, gdzie mogłabym na stałe zamieszkać, gdybym nie mieszkała w Krakowie (innym takim jest Gdańsk i to już właściwie tyle). Pierwszy raz odwiedziłam to miasto w podstawówce, i po powrocie z wycieczki miałam obniżone zachowanie (a to nie była moja wina!). Po raz drugi udało mi się na kilka godzin wstąpić na Rynek i okolice w drodze do Wałbrzycha (znaczy, pociągiem jechałam z Krakowa do Wałbrzycha z przesiadką we Wrocku, i tą przesiadkę sobie wydłużyłam, nie jechałam do Wałbrzycha przez Rynek we Wrocławiu). Ale kilka godzin – co to jest na tak wspaniałe miasto! Toteż kiedy siostra moja rzuciła pomysłem spędzenia tygodnia w Stolicy Dolnego Śląska, rzuciłam tylko sakramentalne „No pewnie!” i już byłyśmy w drodze (konkretnie to tydzień później, ale chciałam, żeby było bardziej epicko).

Ponieważ doba hotelowa zaczynała się o 14, a my przed pierwszą byłyśmy już na rogatkach miasta, postanowiłyśmy pojechać kawałek dalej i odwiedzić Świdnicę. W Świdnicy była moja siostra, w Świdnicy byli moi rodzice, w Świdnicy był już chyba każdy, tylko nie ja. A jest to naprawdę wyjątkowe miejsce, nie tylko dzięki obłędnie pięknemu kościołowi Pokoju, który wcale nie wygląda jak kościół i pachnie starym drewnem (kocham ten zapach), ale również dzięki uroczemu Rynkowi, na którym niestety złapał nas deszcz, więc w zorganizowanym pośpiechu musiałyśmy udać się do samochodu.

Pierwszy dzień we Wrocławiu przywitał nas upałem, błękitnym niebem i darmowym parkowaniem (w niedzielę strefy nie ma). Zanim jednak się zaczął, jeszcze w sobotę wieczorem udałyśmy się zobaczyć pokaz specjalny grającej i tańczącej fontanny – zaiste, było to piękne. Ale wracając do tematu – Wrocław powitał nas piękną pogodą, którą wykorzystałyśmy na spacer po Rynku i okolicach, poznając po drodze wrocławskie krasnale. Kiedy dotarłyśmy na Rynek, byłyśmy już oficjalnie zajarane tematem krasnali, i znalezienie kolejnych stało się niemalże obsesją. Na Rynku podziwiałyśmy piękny Ratusz, Sukiennice i kamieniczki, a następnie wdrapałyśmy się na wieżę kościoła św. Elżbiety (najbardziej wąskie i kręte schodki na jakie kiedykolwiek zdarzyło mi się wdrapywać). I chociaż widoki były zapierające dech w piersiach, to schody również, i po zejściu na dół zupełnie straciłyśmy zapał do zwiedzania.

Innego dnia udało mi się wreszcie spełnić wieloletnie marzenie i odwiedzić zamek Książ. Po zwiedzeniu Pszczyny lata temu nie mogłam się doczekać, by zobaczyć drugi majątek rodziny Hohberg von Pless. Oprowadzał nas bardzo kompetentny przewodnik z olbrzymią wiedzą na temat obiektu i jego historii, która jest raczej smutna. Książ spotkało po wojnie to samo co wiele innych zamków i okoliczna ludność korzystała z niego jak z supermarketu. Obecnie wszystko wewnątrz pochodzi z aukcji lub darowizn. Mimo to sam gmach budzi respekt, a tarasy wciąż olśniewają.

Jeden dzień zarezerwowałyśmy sobie na Ostrów Tumski. Kiedy byłam we Wrocławiu kilka lat temu, Ostrów zrobił na mnie magiczne wrażenie, mimo iż ludzi było obiektywnie dużo, to i tak wydawało się, jakby było wokół pusto, i jakby udało się mi przenieść do czasów średniowiecza. Teraz ponownie tak się czułam, cóż, zapewne ta część miasta oddana do dyspozycji duchowych potrzeb mieszkańców zgodnie ze swoją funkcją oddziałuje mocno również na ducha odwiedzających. Na ostrowie znajduje się również Ogród Botaniczny. Najpiękniejszy, jaki zdarzyło mi się kiedykolwiek odwiedzić. Ilość roślin, których nigdy wcześniej nie widziałam, feeria barw, zadbane chodniczki, urokliwe zakątki… Nic dziwnego, że spędziłyśmy tam prawie 3 godziny, szukając na 7 hektarach Krasnala Cebuli. Ale znalazłyśmy!

Ostatni dzień można by nazwać Krasnal Day – ruszyłyśmy ze specjalną mapą krasnali by odnaleźć ich maksymalnie dużo. Odpoczęłyśmy trochę przy urokliwym Placu Solnym, a następnie powędrowałyśmy po dwóch wrocławskich Tanich Książkach. I to już był niestety koniec naszej wędrówki.

Jest jeszcze wiele miejsc, których nie udało mi się zobaczyć czy doświadczyć podczas tej wizyty we Wrocławiu. Nie popłynęłam statkiem, nie wdrapałam się na najwyższy most w mieście, nie spacerowałam po ogrodzie japońskim. Ale za to odczułam, jak przyjemnie się żyje w Stolicy Dolnego Śląska, i na pewno, na pewno, jeszcze tam wrócę!