Sherlock - tym razem serialowy

Długo i wytrwale zbierałam się do napisania tego posta, chciałam bowiem, aby był dobry. Wciąż nie jestem pewna czy muza tak do końca na mnie spłynęła, i czy powstanie coś zadowalającego, ale już nie mogłam się powstrzymać  - jeśli trafia mi się coś tak inspirującego i ciekawego, jak serial BBC Sherlock, to po prostu muszę o tym napisać.

Pojawiły się u mnie ostatnio dwie recenzje książek Arthura Conan Doyle’a, których bohaterem jest słynny detektyw Sherlock Holmes. Wspominałam w tych tekstach nieśmiało, że to taka nowa fascynacja, ale teraz przyjdzie się przyznać otwarcie do tej nieco wstydliwej prawdy – czytać zaczęłam te genialne książki, i zachęcać innych do czytania, pod wpływem serialu z Benedictem Cumberbatchem i Martinem Freemanem.

O tym serialu słyszałam już dawno temu, ale myśl o tym, że ktoś zekranizował książki, za którymi wtedy nie przepadałam jakoś szczególne, w nowoczesnej manierze, wśród laptopów, smart fonów i samochodów, wydawała mi się niemiła, a cały pomysł ściągnięty z bambusa by zarobić trochę kasy na chwytliwym nazwisku. Nie wiem zatem co mną powodowało, kiedy zdecydowałam się obejrzeć pierwszy odcinek. I zupełnie przepadłam. Nawet nie wiem, od czego zacząć. Główni aktorzy zostali perfekcyjnie dobrani do swoich ról i od początku czuć, że między nimi zaskoczyło to tajemnicze coś, co sprawia, że serial zaczyna oddziaływać na naszą wyobraźnię. Serialomaniacy tacy jak ja wiedzą, że czasem z bohaterami po prostu coś jest nie tak. Od pierwszych sekund kiedy poznałam Watsona, o później Sherlocka, postaci te, choć daleko im do ideałów, przypadły mi do gustu. Atmosfera Londynu i angielskości to nie tylko zasługa brytyjskich aktorów, ale i faktu, iż jest to produkcja BBC, która w tego typu rzeczach jest mistrzem (czy musze przypominać mini serial Duma i uprzedzenie z Colinem Firthem?).

 

źródło

To co w Sherlocku najbardziej zaskakuje, to wspomniane już osadzenie akcji w czasach nam współczesnych. Scenarzyści w dużej mierze oparli się na oryginalnych tekstach Conan Doyle’a, zmieniając bieg zdarzeń o tyle, o ile konieczne to było ze względu na zmianę epoki. Obok tych najbardziej znanych historii, jak „Pies Baskerville’ów” czy „Skandal w Belgravii” stworzyli też kilka nowych fabuł, zupełnie nie popartych kanonicznymi opowiadaniami, ale które świetnie spinają klamrą wydarzenia i dają postaciom pole do rozwoju. Obserwowanie chociażby Sherlocka, który z zupełnego odludka powoli przeistacza się w kogoś, kto ma jednak bliskich i przyjaciół, odkrywanie nowych odcieni charakteru doktora Watsona i śledzenie ich przyjaźni oraz relacji z innymi bohaterami jest równie ciekawe, co uczestniczenie w prowadzonych przez nich śledztwach. Bywa przy ich okazji strasznie, ale scenarzyści zdołali nie raz przemycić do opowieści śmieszne gagi (jak na przykład Sherlock Holmes w wyniku swojego uporu ląduje w pałacu Buckingham w samym prześcieradle) – cięższe emocjonalnie odcinki przeplecione są z tymi lżejszymi i zabawniejszymi. Dlatego właśnie oglądanie tego serialu to taka frajda.

Jest to mini serial, w każdej serii znajdziemy trzy półtoragodzinne odcinki. Mnie to akurat bardzo odpowiadało, bo często przy oglądaniu amerykańskich, czterdziestominutowych odcinków seriali mam pewien niedosyt. Tutaj był czas, by całą historię opowiedzieć ze szczegółami, a jednocześnie nie zanudzić widza. Co do samej treści, to nie oczekujcie tutaj realizmu a la Kryminalne Zagadki Las Vegas; Sherlock to pod pewnymi względami baśń, klasyczna opowieść o superbohaterze, o arcywrogach, mistrzach zbrodni, wyrafinowanych motywach i zamachach na królową. Jazda bez trzymanki, już nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę czwartą serię!

Ale na szczęście przede mną jeszcze kilka tomów książkowych przygód Sherlocka. J

źródło